ویژگی حیوانات در دفینه یابی (مارمولک.آفتاب پرست)

ویژگی حیوانات در دفینه یابی (مارمولک.آفتاب پرست):

نوعی مارمولک کوچک وجود دارد که مهمترین خصوصیت بدنی آن  این است که توانایی تغییر دادن رنگ پوست خود را دارد و چندین بار می تواند تغییر رنگ دهد. و قادر است به این طریق خود را با محیط اطرافش همرنگ نماید و خود را از دشمنان پنهان کند و راحت تر بتواند حشره ها را به دام بیاندازد.جالب ترین مطلب راجع به آنها  این است که در هنگا م رنگهای رنگین  کمان ، خود را با آن رنگها همرنگ  می نماید. و یکی دیگر از  ویژیگیهای مهم و جالب و تماشایی ، مشاهده روش شکار کردن حشره ها و استفاده از زبانش است. او زبانی بلند و چابکی دارد. و به کمک زبان خود حشره را شکار می کند. سر زبانش پهن و نسبتا چسبناک و مثل وزنه نسبتا سنگین است. و در حالت عادی در غلافی که در ته دهانش وجود دارد جمع  می شود.و با جمع  کردن زبانش به روی هم در دهانش جا می دهد.وقتی حشره به او نزدیک می گردد ابندا قاعده زبان را در دها نش جمع شده است فشرده و منقبض می کند و بعد غلاف را که مانع حرکت زبانش است مثل در کشویی کنار می زند و آنگاه بر اثر هجوم سریع خون در طول زبانش جریان می یابد بطور ناگهانی به خارج به طرف طعمه (حشره) پرتاب  می کند و سر زبان چسپناکش و سنگین آن  که بیرون  آورده به  بدن حشره  مانند ملخ برخورد می کند.   و حشره (ملخ) را در سر جای خود میخکوب می کند و بعد به آن نزدیک می شود و با دهان گشاد خود آن را می بلعد.جانور شناسان می گویند می توان اعتراف کرد که هدف گیری زبان این جانور هرگز به خطا نمی رود. بعضی از مارمولک‌ها می توانند دم خود را بیندازند و بعد از مدتی دوباره دارای دم جدید  شوند.گونه های متعددی از مارمولکها نه تنها قادرند برای گیج کردن مهاجمان دم خود را از بدن جدا کنند بلکه حرکات دم آنها پس از جدا شدن نشان می دهد که این عضو از اندام مارمولکها دارای ذهن مخصوص به خود است.بعضی از مارمولک هایی که روی دیوار خانه ها دیده می شوند آنها به قصد شکار بندپایانی از قبیل عنکبوت ها، رتیل ها و حشراتی که دور نور لامپ ها جمع شده اند به آنجا می آیند.مارمولک ها نیز در زمان احساس خطر روش های متفاوتی را اعمال می کنند که عبارت است از: ۱- فرار: برخی مارمولک ها بلافاصله پس از احساس خطر به سرعت فرار می کنند این مارمولک ها خیلی از لانه خود دور نمی شوند. ۲- برخی مارمولک ها برای دفاع از جانشان و دور کردن حیوان مهاجم داخل سوراخ خود فرار کرده و با حرکت دادن دم تیغ دارشان و ایجاد ضربات محکم، جانور شکارچی و یا حتی انسان را از خود دور می کنند و برخی مارمولک ها مانند بزمجه ها علاوه بر وارد کردن ضربات قوی توسط دم، گازهای محکمی نیز می گیرند. ۳- مکانیسم دیگری که در اکثر مارمولک ها دیده می شود قطع شدن دم به صورت ارادی است. دم برخی از مارمولک ها در زمان ایجاد تماس توسط دشمن به طور ارادی طی عمل انقباض ماهیچه های دم کنده می شود. دم کنده شده به علت باقی ماندن خاصیت عصبی- عضلانی به طور موقت شروع به جنبیدن کرده و حواس جانور شکارچی را به خود جلب می کند. در این حین خود حیوان فرصت فرار می یابد. مردم بر این عقیده اند که مارمولک ها دم خود را به این علت جا می گذارند تا موجود شکارچی آن را خورده و به واسطه وجود سم در آن(نظرات خرافی در مورد وجود سیانور یا ترکیباتی از آن) بمیرد.