گنج باستان ایران زمین

بخشی از این گنج را امپراتور مقدونیان ، اسکندر کبیر(۲۳۲ – ۳۵۶ ق.م ) زمانی که در سالهای حدود (۳۳۴ ق.م) کشور پادشاهی ایران را تسخیر وگنجینه های شوش ، ایسوس (شهری در کشور ترکیه کنونی) ، دمشق و تخت جمشید را چپاول کرد، به تاراج برد .
امپراتور فاتح، تنها در تخت جمشید حدود ۹۰۰۰ تالنت طلا و ۴۰۰۰۰ تالنت نقره به غنیمت گرفت . هر تالنت با معیارهای امروزی حدود ۲/۲۶ کیلوگرم بود . یعنی این که بیش از ۱۰۰۰ تن یا به حساب دیگر ، بیش از ۵۰ کاروان بزرگ حیوانات بارکش پر از فلزهای قیمتی به دست او افتاد و همه آنها تنها در یک شهر!!!
مورخ و وقایع نگار باستانی یونان «دیودور» چنین نگاشته است که اسکندر کبیر
گنجهای حاصل از تمام گنج خانه های تسخیر شده ایران را بر بیش از ۳۰۰۰ شتر بارکش و ۱۰۰۰۰ جفت قاطر، یعنی بیش از ۲۳۰۰۰ حیوان بارکش ، به کشور خود انتقال داد .
اسکندر در آن زمان در ایران ، بدون احتساب بخشی از گنجینه ها که داریوش سوم به نقاط امن برده بود، ۷۵۰۰۰۰ تالنت ، حدود ۱۹۶۵۰ تن، یعنی تقریبا ۹۸۰ کامیون باری ۲۰ تنی پر از طلا و نقره به غنیمت گرفت.
تازه جواهرات و سایر اشیای با ارزش را به حساب نیاورده ایم. وقتی که او بعد با ارتش خود به مصر لشکر کشی کرد ، بنا به نگارشهای باستانی، دستور داد که سپرهای حفاظتی سربازانش را به نقره خالص آب نقره کاری کنند( غنایم جنگی او از پارسها تا این اندازه زیاد بود).
داریوش با کاروان کوچکی از گنجهایش به اقامتگاه تابستانی خود در هگمتانه (شهر همدان امروزی در ایران) یعنی جایگاه آخرین گنج خانه اش گریخت. بنا به نگارشهای فرهنگی باستانی؛
داریوش هخامنشی قبل از آن که بمیرد، دستور داد که تمام طلاها، نقره ها و اشیای قیمتی دیگر را در نزدیکی شهر، دفن کنند. وقتی که اسکندر اقامتگاه تابستانی را به تسخیر در آورد ، هیچ اثری از گنج بر جای نمانده بود. اسکندر نیروهایش را وادار کرد هفته ها در اطراف شهر بدنبال گنج مدفون بگردند که جستجویی بی حاصل بود .
نزدیک به ۲۵۰ سال پس از آن سردار رومی مارکوس لیزینیوس کراسوس ( ۵۳ – ۱۱۵ ق.م) به جستجوی این گنجینه طلا پرداخت و برای آن حتی با پارتها ، یکی دیگر از اقوام نژادی آسیای صغیر، جنگ کرد. پارتها در آن زمان سلسله پادشاهی جدیدی را در ایران بر پا کرده بودند (سلسله اشکانیان). سرداران رومی ژولیوس سزار ( ۴۴ – ۱۰۰ ق.م) و مارکوس آنتونیوس (۳۰ – ۸۳ ق . م) و همچنین امپراتور روم، نرون (۶۸ – ۳۷ میلادی) نیز ، همگی بدون هیچگونه موفقیتی به جستجوی گنج افسانه ای داریوش پرداختند .
در سال ۱۹۷۳ (۱۳۵۲ شمسی) شاه وقت ایران دستور کاوش این گنج را داد؛ یک هیئت آمریکایی با پیشرفته ترین تجهیزات حفاری و اکتشاف به کار پرداخت ، اما نتوانست گنج را پیدا کند. به این ترتیب: