بروزرسانی شده در تاریخ: ۲۳ خرداد ,۱۳۹۸

با قلعه تاریخی کوکا در اسپانیا آشنا شوید

اسپانیا دارای قلعه های تاریخی بسیاری است که سفر کردن به این کشور بدون بازدید از قلعه های زیبا و تاریخی آن با معماری های متفاوت کامل نخواهد شد. میتوان گفت هر قلعه زیبا در اسپانیا به یک رویداد بزرگ در تاریخ کشور گره خورده است.

تاریخپه قلعه کوکا

قلعه کوکا (Coca Castle)

یکی از بهترین و منحصر به فردترین قلعه های اسپانیا قلعه کوکا (Coca Castle)  است که در ۵۰ کیلومتری شمال غربی مرکز استان سگوویا، ۶۰ کیلومتر از Valladolid واقع شده است.

طراحی قلعه‌ی کوکا بی نظیر بوده و باعث شده تا یکی از زیباترین قلعه های مادرید باشد، بنای این قلعه در جنگلی از درختان کاج قرار گرفته است.  امروزه درون قلعه مدرسه ای برای دانش اموزان جنگلداری وجود دارد.

آشنایی با معماری قلعه کوکا

تاریخچه قلعه کوکا

این قلعه در قرن پانزدهم برای اسقف اعظم آلونسو د فونسکا اول ساخته شد. بیشتر بخش داخلی آن در قرن اخیر تخریب شده اما بخش بیرونی آن هنوز دست نخورده باقی مانده است.

این قلعه نظامی کاملا مورد حفاظت واقع شده است و ۳۰ دقیقه از سگوویا فاصله دارد. در سفر با تور اسپانیا دیدن این قلعه را از دست ندهید.

با قلعه تاریخی کوکا در اسپانیا آشنا شوید

معماری قلعه‌ی کوکا

این قلعه تنها سه طرف دارد و در دامنه‌ی کوه ساخته شده که از هجوم اشغالگران و مهاجمان از عقب جلوگیری می‌کند. قلعه‌ی کوکا به خاطر معماری آن منحصر به فرد است زیرا این معماری اگرچه توسط مسیحی‌ها در اواسط قرن پانزدهم ساخته شده اما از موروها تاثیر زیادی گرفته است.

قلعه ساختاری با برج های گردان از جنس گچ و آجرهای قرمز دارد که با یک خندق عمیق احاطه شده است. اگر چه بسیاری از قلعه کوکا در قرن های گذشته تخریب شده است اما بسیاری از نماهای خارجی و برج ها هنوز هم دست نخورده هستند.

دیواره طلایی این بنا در میان محیط اطراف آن میدرخشد. یکی از بزرگترین نقاط حفاظت شده در این قلعه، خندق ۴۰ فوتی عمیق است که می توانید از  بازدید آن لذت ببرید.

تصاویر قلعه کوکا

در سفر با تور اسپانیا دیدن این قلعه را از دست ندهید

قلعه کوکا (Coca Castle)

با قلعه تاریخی کوکا در اسپانیا آشنا شوید

بروزرسانی شده در تاریخ: ۱۹ خرداد ,۱۳۹۸

اصول گنج‌یابی و دفینه‌یابی

آموزش روش جستجو و پیدا کردن گنج

اصول گنج‌یابی و دفینه‌یابی

اصول گنج یابی

امروز در این مقاله قصد دارم تجربیات گنج یابی و یک مقدار ریزه کاری هائی که در علم شناسایی آثار تاریخی وجود داره رو برای دوستان بزارم تا بتونند استفاده کنند.
در ابتدا باید عرض کنم که علائم شناسی به این سادگی هائی که فکر می کنیم نیست. به نطر من یک علامت رو باید چندین و چند بار در محل اون حاضر بشی و تمام جوانب رو بسنجی تا به ریزه کاری های اونها پی ببری. که در ادامه این مبحث با ذکر مثال شما دوستان رو قانع خواهم کرد.

قوانین گنج یابی

خوب اول از جوغن ها شروع می کنیم:

جوغن ها نمونه و انواع فراوانی دارند که بعضی از آنها مستقیماً مربوط به دفینه و نسخه هستند. بعضی مربوط به آئین و مراسم، بعضی مربوط به مقبره یا آرامگاه، که واقعاً به سادگی نمیشه فرق میان این انواع رو تشخیص داد. اما اگر مقداری حرفه ای و با تجربه باشی، میشه تشخیص داد. در کل در بعضی از قبرستان ها یک هدایاخانه پیدا میشه. مثلاً در جایی تعداد زیادی جوغن وجود داره که مشخص میکنه آن محل دارای یک قبرستان مهم هست. که یعنی اینجا می تونه علاوه بر آرامگاهها، یک هدیه هم وجود داشته باشه. این هدیه معمولاً از یک کوزه به بالا هست که بعضی اوقات در زیر یک تخته سنگ یا زیر خاک و یا درون خود جوغن میباشد.

به عنوان مثال یکی از دوستان من، تا حالا چندین بار از درون و کنار همین جوغن ها هدف در آورده.
نمونه اول، ۷ عدد جوغن کنار هم بوده که هشتمین جوغن هم وجود داشته، اما بصورت پلمپ و میشه گفت اصلاً مشخص نبوده، که بار این جوغن یک کوزه پر از سکه طلا بود.

اصول گنج‌یابی و دفینه‌یابی

اصول اولیه گنج یابی

نمونه دوم ۳ عدد جوغن به شکل مثلث بوده، به این طریق که هر جوغن روی یک سنگ جداگانه قرار داشته و دقیقاً وسط این مثلث هدف قرار داده شده بود. اون هدف نیز یک عدد کوزه. پر از سکه بود. پس اگر ۳ عدد جوغن که هر کدام جداگانه بر روی یک سنگ و به شکل مثلث وجود داشت، مطمئن باشید که هدفی در مرکز
مثلث موجود خواهد بود.

و نمونه سوم جوغنی وجود داشت که درون و یا در بدنه یا دیواره. آن یک دایره. کوچک کنده شده بود. این دایره علاوه بر اینکه میتونه مسیر هدف یا آرامگاه رو نشون بده، از جهتی دیگه هم میتونه نشان یک بار درون خودش باشه. به این صورت که اگر خاکی درون آن هست خالی بشه، و بعد از آن متوجه می شید که ته جوغن به وسیله یک ماده که میتونه ساروج و یا غیره باشه، پلمپ هست. که معمولاً اگر با یک وسیله ای به ته جوغن کوبیده بشه صدای خالی بودن رو متوجه می شید. خلاصه اون جوغن رو شکستند و بار اونو که در ته جوغن وجود داشت رو خالی کردند.

اصول گنج‌یابی و دفینه‌یابی

اصول موفقیت در گنج یابی

دوستان عزیز، نکته ای رو که باید حتماً رعایت کنید اینه که هر جوغنی رو دیدید حتما خاک اونو خالی کنید که بیشتر دوستان به علت ندانستن این موضوع این کار رو انجام نمی دهند. البته این موضوع رو باید بدونید که هر کجا جوغن وجود دارد، نمیشه گفت که حتماً به این موارد ذکر شده برخورد خواهید کرد. اما از طرفی هم ممکنه که برخورد کنید. در اینجا تصویر یک جوغن رو براتون گذاشتم که خودم درون اونو خالی کردم. به این صورت که بعد از اینکه مقداری از خاکی که در ته جوغن بود رو خالی کردم، انگشتان دستم بصورت کامل در انتها و کنار ههای جوغن فرو می رفت، یعنی انتهای جوغن با خالی کردن خاک، قطر آن از دهانه داشت بزرگتر میشد، که واقعاً جای تعجب داره که چقدر جالب این عمل رو انجام داد هاند. البته هنوز خاک برای خالی کردن داره و میشه گفت که باید هدفی در زیر این جوغن وجود داشته باشه که من به علت نداشتن وسایل لازم برای خالی کردن و شکستن اون جوغن، مجبور شدم اتمام کار رو به مرحله بعدی بسپارم و واقعاً هم به علت دور بودن راه تا الان فرصت نکردم کار اونو به پایان برسانم.

نکات بعدی از تجربیات گنج یابی

اما مورد بعدی، جوغن هائی بر سر قله یک کوه هستند که فعلاً ۳ عدد مقبره یا گور دخمه هم در کنار این جوغن ها نمایان شده. یک تجربه دیگه که لازمه دوستان بدونند اینه که بازم من تمام خاک این جوغن ها رو خالی کردم و در بیشتر اونها فقط یا خاک معمولی یا خاک و زغال بود. البته نه اینکه جوغن ها بصورت کامل پر ازخاک باشند. بعضی از آنها فقط ته آنها خاک داره، بعضی تا نصفه، بعضی هم کامل پر از خاک هستند.

خوب، یکی از جوغن ها که دقیقاً در بالا و وسط یکی از اتاقک ها هست، بصورت کامل پر از خاک بود و وقتی خاک این جوغن رو خالی کردم متوجه شدم که خاک آن کاملاً قرمز و الک شده بود. یعنی بر خلاف بقیه. جوغن هائی بود که خاک عادی و پودر زغال داشتند بود! خوب شما چه نتیجه ای میتونید از این موضوع بگیرید؟ نتیجه و تجربه ای که من کسب کردم اینه که این جوغن با خاک قرمز و الک شده میتونه به شما جا و مکان دقیق مقبره رو نشون بده! یعنی زیر این جوغن مقبره یا گور دخمه وجود داره و یا اینکه درون این مقبره یا زیر این مقبره دفینه وجود داره و یا اصلاً درون خود جوغن سنگهای قیمتی یا دفینه میتونه باشه.

اصول گنج‌یابی و دفینه‌یابی

ادامه مبحث تجربیات گنج یابی

در جایی دیگه از اصول گنج یابی تعدادی جوغن از بزرگ به کوچک وجود داشته ، اما در کنار کوچکترین جوغن باز یک جوغن بزرگ وجود داشته که دوستان وقتی ته آنرا شکستند باز به هدف رسیدند.
نکته و تجربه دیگه که لازمه به اون اشاره کنم اینه که، معمولاً مکان های مهم می تونه نقشه و کروکی محل رو در کنار ۴ متر در یک راستا وجود داشت که تصاویر دو تا / خودش داشته باشه. مثلاً در جایی تعدادی مربع با فاصله ۵ از مربع ها را واسه. شما گذاشته ام. خوب، این مربع ها در ابتدا کاملاً پر از خاک بودند و فقط ۵سانت از آنها خالی بود. وقتی ما شروع به خالی کردن این مربع ها نمودیم، در یکی از آنها یک مهره. آبی رنگ وجود داشت که کل کروکی منطقه و اتاقکها و نوع بار و عمق بار رو مشخص کرده بود.

در یک مربع دیگه بازم مکمل همین مهره وجود ۴/ داشت و در مربع بعدی مهر های بود که اشاره به تله. مکانیکی آن داشت. من وقتی عمق هدف ها رو گرفتم ۵ متر بود. البته چندین دستگاه مختلف اونجا جواب داد و من با کمی توجه متوجه شدم که فاصله. هر مربع تا مربع ۴ متر هستش. یعنی عمق اهداف، با این ترفند نشان داده شده بود. پس اگر شما واقعاً توجهات لازم / بعدی ۵ رو به نشانه ها بکنید می تونید متوجه نکاتی مهم و کلیدی بشید که میتونه واقعاً برای شما مفید باشه. تجربیات گنج یابی
مورد بعدی از جوغن ها اینه که بعضی از جوغن ها واقعاً فقط مربوط به دفینه هستند که با کمی دقت و کنکاش میشه متوجه شد.

یکی بزرگ در وسط، یک متوسط در سمت جنوب غرب، و یک کوچک در سمت شمال شرق. خوب، تا اینجای کار باید متوجه بشید که معمولاً بعضی از دفینه ها رو توی شیب تّپه یا کوهها قرار میدن و اینکه برای نصب جوغن هائی که مربوط به آرامگا هها هستند بیشتر از سنگ های ثابت استفاده می کنند. اما این مورد کاملاً به شما میگه که اینجا فقط دفینه وجود داره ولی ما باید چطور این ۳عدد جوغن رو تفسیر کنیم؟ به این صورت که: جوغن بزرگ در وسط اشاره به همون دفینه داره، جوغن متوسط که در سمت جنوب غرب بوده اشاره به مسیر هدف، و جوغن کوچک که در مسیر شمال شرق هستش اشاره به راه ورودی می کنه. که من دقیقاً در سمت جوغن متوسط به فاصله تقریباً ۳ متری محل هدف رو نقطه کردم.

اما میمونه راه ورودی که باید در مسیر جوغن کوچک باشه. خلاصه من وقتی عمق هدف رو گرفتم، ۵ متر نشون داده شد که اگر کمی دقت کنید می بینید عمق هدف بوسیله تعداد سنگهای مهار، در زیر سنگ بزرگ نشون داده شده.
خوب دوستان تا اینجای کار از اصول گنج یابی رو داشته باشید تا در مورد ریزه کاری های جوغن ها بیشتر کار کنیم البته در فرصت مناسب در مورد ردیاب هم کار خواهیم کرد.

اصول گنج‌یابی و دفینه‌یابی

اصول گنج‌یابی و دفینه‌یابی

ادامه مباحث اصول گنج یابی

شما باید همیشه در مورد نمادها تیزبین باشید. در واقع باید هر نمادی رو معنی و تعریفی برای اون داشته باشید.
مثلاً اگر در کنار یک جوغن علامت دیگری وجود داشت یا باید دنبال همون علامت کناری باشید یا اون علامت رو معنی کنید و یا باید در مسیر اون علامت دنبال یک نماد دیگه باشید. در کل وقتی یک جوغن در کنار خود جوغن های دیگه هم دارد، به این معنی نمی باشد که به تعداد جوغن ها، آرامگاه وجود دارد بلکه میتونه معنایی دیگر و یا موارد باوری و اعتقادی باشند. به عنوان مثال، شما به تصویری که گذاشته شده توجه کنید. همونطور که می بینید یک بیضی بزرگ وجود داره که این بیضی میشه هم به عنوان یک چاه محسوب بشه و هم میشه به عنوان یک اتاق یا سالن یا آرامگاهی که بشکل بیضی هستش. اما علامت بعدی که دایره نامنطم هستش را باید چطور تفسیر کنیم؟

اصول موفقیت در گنج یابی

در اصول گنج یابی این علامت در خیلی از تصاویر که کاربران گذاشته اند دیده شده، در واقع اشکالی تقریباً دایره یا مربع بصورت نامنظم هستند که درواقع این چنین اَشکالی، به یک سنگ اشاره دارند که یا علامت بعدی در آنجاست یا هدف زیر اون سنگه و یا درب ورودی زیر اون سنگ قرار داره که در این شکل میشه گفت باید درب ورودی وجود داشته باشه. که من بر روی تصاویر توضیح داد هام و یا شکل بعدی که اگر توجه کنید یک دایره نامنطم روی این سنگ کنده شده و چون این دایره در کنار خود نمادی دیگر ندارد ما میتونیم خود سنگ رو مورد اشاره قرار دهیم که در کنار یا زیر خود باید موردی وجود داشته باشه و اگر توجه کنید تعداد سنگ های ایستاده ۳عدد هستند که اون دو تا باقیمانده در واقع به اون دو عدد سنگ چین دایره اشاره دارند.

نکته. بعدی اینه که اگر در کنار یک نماد، سنگ چینی وجود داشت، بدونید که حتما موردی وجود داره و به راحتی از کنار اون سنگ چین نگذرید.

اصول گنج‌یابی و دفینه‌یابی

اصول اولیه گنج یابی

اگر توجه کرده باشید من در جائی از اصول گنج یابی گفته بودم بین مربع ها رو اندازه گرفتم و همون اندازه شد عمق هدف و یا زیر اون سنگ بزرگ ۵ عدد سنگ کوچک وجود داشت که باز شد عمق هدف ۴ متر بود، در واقع عمقی که من گرفتم نزدیک به ۵ / در واقع من به یک مورد جالب برخوردم و اینکه بین مربع ها ۵۵ متر بود. و جائی هم که اون ۵ عدد / متر بود و عمقی که دستگاه تصویری و حفره یاب گرفته بودند بین ۵ تا ۵۵ متر بود. همانظور که میدونید عمق گیری به / سنگ وجود داشتند، بازم عمقی که من گرفتم میشه گفت ۵ وسیله. ردیاب همیشه میتونه نیم متر کم یا زیاد داشته باشه. نکته اصلی اینه که اون زمان متراژ آنها، با این تفاصیل تقریباً نزدیک به ما بوده، یعنی هر ۵ متر نیم تا یک متر با ما اختلاف داشته. البته هر دور های میتونه بازم اختلافهای دیگه ای داشته باشه، اما در این دو مورد ظاهراً به این صورت بودند.

اصول گنج‌یابی و دفینه‌یابی

بروزرسانی شده در تاریخ: ۲۱ خرداد ,۱۳۹۸

درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید

سکه ۲۰۰۰ دیناری که معادل ۲ قران بود (دوره محمدعلی شاه قاجار)
سکه‌های ایران که در این نوشتار توضیح داده شده‌است به تمامی سکه‌های ضرب شده و رایج در تمام سلسله‌ها و دودمان‌های حاکم بر ایران زمین اعم از ایرانی و بیگانه، که تا زمان کنونی، بر ناحیه کوچک یا سراسر ایران کنونی حکومت کرده‌اند، اطلاق می‌شود.

در لغتنامه دهخدا راجع به اولین وسیله‌ای که در داد و ستد به کاررفته دربارهٔ واژه «پاره» چنین مذکوراست: «پاره یادآور نخستین مرحله سکه‌است. پیش از اینکه فلزات را سکه بزنند و آن‌ها را به نقش یا خطی بیارایند، پاره فلزات از برای داد و ستد بکار می‌رفت.»

درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید

چگونگی ضرب سکه
در ایران معمولاً سکه را با چکش ضرب می‌زدند و طریقه ضرب این گونه مسکوکات آسان بود. قرنها به این ترتیب عمل می‌کردند که ابتدا نقش پشت سکه را روی فلز محکمی که معمولاً از فولاد بود به‌طور معکوس و منفی حکاکی می‌کردند و آن را در وسط سندان کار می‌گذاشتند و به همان طرز عیناً نقش روی سکه را نیز در سر سنبه‌ای از فولاد حکاکی می‌کردند. درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید پس از تعیین عیار مناسب فلزات و ذوب و شمش نمودن، آن‌ها را خرد کرده، به قطر و وزن لازم به صورت قطعاتی می‌بریدند و آن را گداخته، به ضرب فشار چکش به صورت مسکوک در می‌آوردند. این نوع سکه زدن منحصر به کشور ما نبود، تقریباً در همه جای دنیا به همین شیوه عمل می‌شد، درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید بعدها به صورت بسیار ابتدایی از منگنه‌ها استفاده می‌کردند و پس از سال ۱۵۶۱ م با اختراع ماشین ضرب سکه در اروپا، سکه‌های استاندارد رواج یافت.

بر اساس نوشته‌ها و مدارک موجود در ایران، در زمان صفویه نظم و ترتیب خاصی برای ضرب سکه وجود داشت و ضرابخانه، سازمان اداری گسترده‌ای دارای مشاغل متنوع بود که تحت نظر معیرالممالک اداره می‌شود عزل و نصب حکاکان، زرکشان، ضراب باشی، ضابطان، صنعتگران، کارکنان و کارمندان با وی بود و هیچ‌یک از عاملین دیگر حق دخالت نداشتند. دستگاه‌های مهم ضرابخانه عبارت بودند از:

۱- دستگاه سیاکی (گدازنده) برای ذوب و خالص کردن طلا و نقره.
۲- دستگاه قرص کوبی که فلزات را به شکل قرص در می‌آورد.
۳- دستگاه آهنگری برای شمش کردن فلزات.
۴ – دستگاه چرخ کشی برای نوار کردن شمشها به ضخامت معین.
۵ – دستگاه قطاعی برای قطعه قطعه کردن نوار فلزات.
۶ – دستگاه کهله کوبی، فلزات قطعه شده را پهن کرده، به اندازه سکه در می‌آورد.
۷ – دستگاه سفیدی گری، قرصهای زر و سیم را پاک می‌کرد.
۸ – دستگاه تخش کنی، قرصهای کم وزن را جدا کرده، مجدداً با وزن صحیح آماده می‌کرد.
۹ – دستگاه سکه کنی، قرصها را سکه می‌کند.
در دوران افشاریه و زندیه تا اواسط قاجاریه وضع ضرب سکه کم و بیش به همان صورت بود تا در سال ۱۲۸۲ هـ . ناصرالدین شاه دستور داد ضرابخانه‌ای با روش جدید از فرانسه خریداری و به ایران وارد شود و پس از وقفه‌ای دوازده ساله، ضرابخانه جدید در سال ۱۲۹۴ هـ به دستیاری پشان، مستشار اتریشی، کار خود را آغاز نمود.

بزرگ‌ترین سکه جهان سکه‌ای زرین است که نوشته روی آن به فارسی است و مشخصات سکه عبارت است از: وزن آن بیش از هفتاد انس (انس = ۳۱ گرم و اندی) – اندازه قطر و دایره این سکه ۵/۱۴ سانتیمتر است.درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید  نوشته روی سکه «لا اله الا الله محمد رسول الله» و عبارت «ضرب دارالخلافه شاه جهان‌آباد ۱۰۶۴» و درحاشیه آن هم این شعر دیده می‌شود:

از صدق ابی بکر شد ایمان انور
اسلام قوی دست شد از عدل عمر
دین تازه شد از شرم و حیای عثمان
و ز علم علی یافت ولایت زیور
این سکه منحصربه‌فرد بوده و اکنون در موزه بریتانیاست.

سکه‌های تقلبی
سکه تقلبی، سکه‌ای است که از فلزات ارزان قیمت، به ظاهر به صورت سکه اصل ساخته می‌شود. در گذشته و حال کسانی که سکه تقلبی می‌ساختند، برای انجام کار خود بیشتر از فلزات ارزان چون مس و برنج سکه‌هایی شبیه به اصل فراهم می‌نمودند و بعد روی آن‌ها را با آب زر یا سیم می‌پوشاندند و به جای سکه‌های اصل روانه بازار می‌کردند. لغت «سه توی» نیز به معنی سکه تقلبی آمده و آن عبارتست از «پول قلب و مسکوک مسی که روی آن آب طلا یا نقره داده باشند.د آمده‌است، اگر چه دقیقاً نمی‌توان از تاریخ شروع تقلب در سکه را تعیین نمود. اما می‌دانیم که پس از پیدایش الکترون نخستین سکه جهان در لیدی، کسانی که مبادرت به تهیه الکترون‌های تقلبی نمودند، تا جایی که قارون پادشاه کشور لیدی در سال ۵۵۰ پیش از میلاد به همین جهت الکترون را از گردش انداخت.

نکته مهم آن که در بررسی‌های تاریخی مشاهده می‌شود، هرگاه در ارکان اداری حکومت‌ها سستی پدیدار گردد، همان طوری‌که در تمامی زمینه‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جامعه خلل و تقلب پدید می‌آید. ضرب سکه نیز از این دایره عمل بیرون نبوده و تقلب سکه هم نمودار می‌گردد و گسترش می‌یابد علت دیگری را هم که سبب رواج بازار سکه تقلبی می‌گردد، نباید از نظر دور داشت، آن هم کمیابی سکه در سطح جامعه‌است که به دلایل مختلف ممکن است رخ دهد.

در لغت‌نامه دهخدا دربارهٔ اولین کسی که مبادرت به ضرب درهم تقلبی کرد، آمده‌است: «گویند نخستین کسی که درهم غش دار سکه زد، عبیدالله بن زیاد بود.» و در کتاب «مقیاسات و نفوذ در حکومت اسلامی» مذکور است:«بلاذری می‌گوید: روزی مردی را نزد عمر بن عبدالعزیز آوردند. (که تقلب سکه می‌کرد» عمر دستور داد او را تازیانه زدند و زندانی کردند و سکه او را در آتش انداختند.» و نویسنده «تاریخ آل جلایر» سخنی دربارهٔ تقلب سکه دارد او می‌نویسد: «دردوران جلایریان برای جلوگیری از تقلب، عیار سکه را از بین بردند و تنها زر را با بوره و سیم را با کمی جیوه مخلوط کردند.»

چنان‌که اشاره شد، تقلب سکه مربوط به دوره خاصی نیست، بلکه در تمامی دوره‌ها شاهد آن بوده‌ایم. اما در عهد قجر با توجه به محیط فسار آلوده اش این امر بیش از پیش رواج و ادامه داشته‌است. در کتب تاریخ این دوره به موارد بسیاری از این دست بر می‌خوریم. مثلاً در کتاب «افکار اجتماعی و سیاسی و اقتصادی» آمده‌است: «از رشت خبر آمد که صد دانه دوهزاری جدیدالضرب قلب از دست یحیی امام مسیحی گرفته‌اند.» یا اسماعیل رایین می‌گوید: «امین الضرب درخفا به ضرب سکه تقلبی و توزیع آن به‌وسیله نوکرانش در پایتخت اقدام می‌کرد ولی این نیرنگ او کشف شد و شاه دستور داد قالبها و آلات ضرب مسکوکات را گرفتند.» البته این‌گونه تقلب‌ها اگر چه مخرب پایه و اساس اقتصاد کشور ما بود، اما سبب بهره‌وری فراوانی برای بیگانگان می‌شد. اتفاقاً «خالد بیگ» سفیر عثمانی زمانی به واسطه مسکوکات قلابی گفته بود: حاجی محمد حسن، از شما خیلی ممنونم، چرا که عیار پول شما سبب شد که یک ثلث بر مواجب من دولت عثمانی بیفزاید. زیرا که لیره عثمانی سابق ۲۰ قران بود و حالا ۳۰ قران شده‌است. این گفتار را با بیان این مطلب به پایان می‌رسانیم که می‌گویند، میرزا آقا خان نوری صدراعظم ناصرالدین شاه مرد بد نهادی که بر جایگاه میرزا تقی خان امیرکبیر تکیه زد، به پاس خدماتی که برای انگلیسی‌ها در انعقاد قرارداد و معاهده پاریس انجام داد.از آن‌ها پانصد هزار تومان لیره انگلیس رشوه گرفت. به‌طوری‌که بعدها روشن گشت تمام سکه‌های مزبور تقلبی بوده‌است.

انواع سکه:
سکه‌های زرین

سکه دریک با نقش کماندار هخامنشی
زر واژه‌ای پارسی است که در پارسی باستان به صورت «زرنه» (Zarna) و در اوستا «زرنه» (Zerena) یا «زرنه‌اینه» (Zarnaina) یاد شده‌است. درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید زر فلزی زرد رنگ و قابل تورق است، که در ۱۱۰۰ درجه ذوب می‌شود.

چنان‌که پیش از این بیان شد، نخستین بار داریوش اول مبادرت به ضرب سکه‌های زرین «دریک» نمود و ضرب این نوع سکه‌ها فقط به فرمان وی صورت می‌گرفت و در دوره‌های دیگر نیز بر ضرب سکه‌های زرین حساسیت بیشتری وجود داشت. به‌طور کلی در طول تاریخ به سبب همین محدودیت ضرب سکه‌های زرین و نیز به علت ارزش زیادی که این نوع سکه نسبت به دیگر سکه‌ها داشت، در میان مردم کمتر رواج داشت و گاهی در دوره‌ای اصلاً رایج نبوده و حتی ضرب هم نشده‌است. در کتاب «تاریخ ایران» راجع به ضرب سکه‌های زرین بعد از اسلام می‌نویسد: «ضرب مسکوک زرین درایران به معنی واقعی تا حدود ۲۲۰ قمری ظاهر نمی‌شود.» و «ژان شاردن» جهانگرد فرانسوی که در عصر صفویه از ایران دیدن کرده‌است در سیاحت نامه‌اش می‌نویسد: «ایرانیان [دوره صفوی] هیچگونه مسکوک زرین ندارند.» در دوران قاجاریه دو دسته سکه‌های زرین ضرب می‌گردید. دسته اول قطعات زرین سنگین وزن بود که به منظور خاصی ضرب می‌شد نظیر مصارف خصوصی خزانه و… و دسته دیگر سکه‌هایی کوچک بود که درمیان مردم رواج داشت.

سکه‌های سیمین

سکه درهم نقره، دوره میترادیس دوم پادشاه پارتی

سکه مربوط به ساتراپی تارسوس

سکه نقره دوره کواد اول، پادشاه ساسانی
نخستین سکه‌های سیمین در ایران در دوره پادشاهی داریوش اول ضرب و پخش گردید. از آن دوره تا قاجاریه سکه‌هایی که در ایران میان مردم رواج داشت بیشتر سیمین و مسین بوده‌است. شواهد بسیاری بر این مدعا در تاریخ موجود است که ذکر تمامی آن ضرورت ندارد به عنوان مثال «شاردن» (Chardin) سیاح معروف از سکه‌های دوره صفویه ذکری به میان آورده‌است. او می‌نویسد: «پول جاری ایرانیان [ دوره صوفیه] نقره است و عیار آن مطابق مسکوک اسپانیولی است. ولی در ضرابخانه‌های مختلف عیار آن را پایین می‌آورند.»

بخش اعظم سکه‌های رایج قاجاریه را سکه‌های سیمین تشکیل می‌داد و از آنجا که در این دوره بر اساس منافع بریتانیا و برخی از کشورهای قدرتمند وقت، ارزش سیم در بازار جهانی بخصوص در آسیا رو به کاهش بود و به تبع از آن ارزش سیم در بازار ایران پیوسته پایین می‌آمد، این روند بر پول ایران اثر مستقیم داشت و در این رهگذر لطمه بزرگی بر پایه اقتصاد و سازمان امور مالی کشور وارد و ایران را دچار بحران شدید پولی نمود.

سکه‌های مسین
مس قدیمترین فلزیست که توسط بشر کشف شده‌است. استفاده انسان از این فلز به حدو شش یا هفت هزار سال پیش از میلاد می‌رسد. ایرانیان نیز از زمان‌های بسیار دور با مس آشنا بوده‌اند. درباب پیشینه کاربرد این فلز در ایران نویسنده کتاب «تاریخ سکه» آورده‌است: «برای اولین بار در حدود هزاره پنجم پیش از میلاد فلز مس در ایران مورد استفاده قرار گرفت.»

پیش از اسلام در ایران سکه‌های مسی در میان مردم رایج بوده و پس از اسلام نیز تا دوران قاجاریه و حتی مدتی از دوره پهلوی این نوع سکه نقش مهمی را در امر دادو ستد مردم دارا بوده‌است. البته این سکه جزو کم بهاترین پول در جریان بوده و از آنجا که رنگ پول‌های مسی پس از مدتی سیاه می‌شده، بدانها «پول سیاه» می‌گفتند و آن را در مقابل «پول سفید» به کار می‌بردند که منظور سکه‌های سیمین بوده‌است.

سکه‌های مسی به خصوص در دوره ناصرالدین شاه و بعد از آن تا پایان سلسله قاجاریه نوسان زیادی داشت و ارزش آن نسبت به پولهای دیگر ثابت نبود و پیوسته تغییر می‌کرد. به همین جهت نمی‌توان درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید ارزش سکه‌های مسی را نسبت به دیگر سکه‌ها تعیین نمود. به‌طوری‌که مدام در مناطق مختلف کشور تغییر می‌کرده‌است. در کتاب «وقایع اتفاقیه» اعتماد السلطنه برخی از نوسانات ارزش پولهای مسی را چنین آورده‌است: «درسال ۱۲۹۶ قمری پول سیاه در شیراز و اطراف شیراز خیلی کم شده‌است» و «حال صرف پول سیاه و سفید پانزده شاهی.» و «بیشتر صدمه خلق بواسطه پول سیاه است که قریب صد هزار تومان پول سیاه در شیراز موجود است و پول سفید پیدا نمی‌شود صرف پول سیاه و سفید تومانی سی شاهی است[ سال ۱۳۱۱ قمری!.» و «صرف پول سیاه و سفید تومانی یک قران و سی شاهی است [ سال ۱۳۱۲ قمری!.»و «پول سیاه که حکم شده شصت شاهی که یک قران باشد [ سال ۱۳۱۷قمری!.» در کتاب «افکار اجتماعی و سیاسی» هم شاهدی از کمیابی پول سیاه در اواخر حکومت قاجاریان آورده‌است: «براثر کمیابی پول سیاه که رواج مملکت است. معاملات رعیت مسدود شده‌است.» با بررسی سکه‌های مسین قاجاریه و مقایسه آن‌ها با سکه‌های زرین و سیمین این دوره نتایج جالب توجهی آشکار می‌گردد که می‌توان آن موارد را این‌گونه جمع‌بندی کرد: الف – وزن سکه‌های مسی غالباً بیشتر از دیگر سکه هاست. ب – در این دوره نیز مانند ادوار پیش سکه‌های مسی دارای تصاویر حیواناتی نظیر شیر، فیل، گوزن، طاووس، ماهی و… و نیز تصویر خورشید، ستاره و… می‌باشد. ج – بر بیشتر آن‌ها به خصوص در دوره‌های محمد شاه و ناصرالدین شاه واژه «فلوس» ضرب شده‌است. د – در این دوران سکه‌های مسی را به نام‌های غاز، کلوار، پاپتی، جندک، قمری، عباسی، صناری و… می‌خواندند.

نکته بسیار مهمی که باید از خصوصیات سکه‌های مسین برشمرد فراوانی این سکه‌ها و دارا بودن نقوش حیوانات مختلف است که پیوسته توانسته‌است علاقه‌مندان این رشته علمی را در کشف حقایق زندگی پیشینیان یاری دهد و پر مسلم است که این خود جاذبه هنری و فلکوری بسیار با ارزشی را برای سکه‌های مسین ایجاد نموده‌است. بانو ملکزاده بیانی نیز اشاره‌ای به نقوش سکه‌های مسی دارد او در کتاب «تاریخ سکه» می‌نویسد: «پیکر حیواناتی که بر این سکه‌ها هست همان حیوانات زمان هخامنشیان و ساسانیان است.» نکته دیگری که از سکه‌های مسی می‌توان بدان اشاره کرد، اینکه چون ضرب این نوع سکه‌ها در اختیار حکمرانان محلی بوده‌است این امر برای آنان یک منبع کسب درآمد کلان به حساب می‌آمده بدین ترتیب که به فرمان ایشان هر از گاهی به هر بهانه‌ای که دست می‌داد، نظیر فرارسیدن اعیاد و جشنها و… سکه‌های مسی قدیم به بهای کم جمع‌آوری می‌شد و سکه‌های جدید الضرب به بهای بیشتر میان مردم پخش می‌گردید و از این طریق مابه التفاوت سکه‌های قدیم و جدید که سرمایه کلانی را تشکیل می‌داد از مردم کسب می‌کردند. در پایان یادآور می‌شود که شاردن جهانگرد فرانسوی از قول «پلینیوس» می‌نویسد: «نخستین کسی که در روم از مس سکه زد پادشاه سوریوس بود.

دوره‌های تاریخی سکه در ایران
سکه‌های ایرانی را می‌توان به دو دوره شاخص، پیش از اسلام و پس از اسلام تقسیم کرد. راجع به دوره اول یعنی پیش از اسلام دانشمند معاصر روانشاد پورداود در زمینه سابقه آشنایی ایرانیان با سکه می‌گوید که پیش از هخامنشیان، در زمان پادشاهای «هووخشتر» میان دولتهای ماد و لیدی جنگ در گرفت. اما پس از مرگ او به هنگام سلطنت پسرش بین دو کشور صلح برقرار شد و سپس پسر «هووخشتر» با دختر پادشاه لیدی ازدواج کرد و از این پس روابط بازرگانی نیز میان دو کشور برقرار شد و از آنجا که در آن روزگار در لیدی سکه رواج داشت بنابراین می‌بایست در این زمان، ایرانیان نیز سکه‌های لیدیایی را به کار گرفته باشند. منظور از بیان این مطلب، اشاره بدین نکته بود که آشنایی ایرانیان با سکه به دوران مادها می‌رسد، و این آشنایی کماکان ادامه می‌یابد، تا اینکه در سال ۵۴۶ پیش از میلاد در دوره سلطنت کورش، کشور لیدی به تصرف ایرانیان درآمد، و بدیهی است در این زمان، ضرابخانه لیدی که بخشی از سرزمین پهناور هخامنشیان شده بود، به کار خود یعنی ضرب سکه ادامه می‌داد.

اما هنوز هم سکه توسط خود ایرانیان ضرب نمی‌گردید، تا اینکه سرانجام در دوره داریوش اول سومین پادشاه خاندان هخامنشی (۵۲۱ تا ۴۸۵ پیش از میلاد) به فرمان وی اولین سکه‌های زرین «دریک» و سیمین «شکل» که شهرت جهانی یافتند، ضرب گردید. سکه‌هایی که مردم می‌توانستند آن‌ها را به راحتی در تمام سرزمین پهناور ایران یعنی از مصر تا هندوستان که بخش عظیمی از جهان آنروز را تشکیل می‌داد به کار برند و از این بابت مشکلاتی که میان قومها و ایالتهای مختلف ایران در امر داد و ستد وجود داشت، بر طرف گردید. سکه «دریک» زرین فقط به فرمان شخص پادشاه ضرب می‌شد و نویسندگان یونانی آن را به نام خود داریوش «دریکوس» خوانده‌اند. لیکن سکه‌های سیمین چنین وضعی نداشت. داریوش اجازه داده بود، تا ساتراپهای او سکه‌های سیمین مورد نیاز را در ضرابخانه‌های واقع درقلمرو فرمانروایی خود ضرب نمایند. خاطر نشان شود که نسبت ارزش میان سکه‌های زرین و سیمینی یک به ده بود.

ضرب سکه در ایران از زمان داریوش که اولین سکه ایرانی ضرب گردید، تا امروز ادامه یافت و ضرابخانه‌ها پیوسته گسترش و پیشرفت نموده و با گذشت زمان تکنیک ضرب سکه تکامل یافته‌است. در دوره دوم، یعنی دوره پس از اسلام، اولین سکه اسلامی که در ایران نیز به کار می‌رفت، سکه درهم سیمین عبدالملک بن مروان است که در سال ۷۵ هجری به تقلدی از درهم ساسانیان ضرب شد. و تا این تاریخ در ایران سکه‌های ساسانی با انگ جدید درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید (سکه‌های عربی – ساسانی) و در دیگر قسمت‌های قلمرو اسلامی علاوه بر این سکه‌ها، سکه‌های رومی نیز متداول بود یادآوری این نکته ضروری است که سکه‌های ساسانی تا سال‌های بعد یعنی سال ۱۸۰ هجری نیز در طبرستان به کار می‌رفت. پس از ضرب سکه‌های اسلامی، درایران نیز ضرابخانه‌ها سکه‌ها را به گونه اسلامی و با همان مشخصات سکه‌های دیگر سرزمین‌های اسلامی ضرب می‌کردند. بدیهی است در حکومتهای مختلف بنا بر مقتضای سیاست و سلیقه فرمانروایان تغییراتی جزیی و کلی در نوشته و دیگر خصیصه‌های سکه پدید می‌آمد.

سکه‌زنی در ایران باستان
هخامنشیان (۳۳۱ –۵۵۰ ق. م)، قبل از شناسایی واحد تبادل نقره و برنز هخامنشیان در بابل سیستم وزن بر اساس Še ۱۶۰ Še = ۱ shglu 60 siglu = ۱manu 66 mauu = ۶۰ Pownds پس هر manu تقریباً معادل یک پوند است. بعضی بر این باورند که در آسیای غربی قدیمترین سکه زنی در قرن ۶ قبل از میلاد در ساردیس لیدیه ثبت شده‌است. از اولین مثالها الکتروم، آلیاژی طبیعی از طلا و نقره بوده‌است.

بر این باور اولین سکه‌های طلای خالص و نقره خالص در همان ضرابخانه تولید شده‌است. آن‌ها تصویر روبرویی از یک شیر و یک گاو نر را در روی سکه و دو مربع حک شده بر پشت سکه ضرب می‌کردند که عموماً سمبلی بوده که همراه نام پارسه وجود داشته. به این دلیل و به دلایل دیگر در بین بعضی دانشمندان اختلاف نظر وجود دارد. بعضی معتقدند که این سکه‌ها پس از فتح کشور ساردیس توسط کورش در ۵۴۷ تولید شده‌اند. برخی دیگر همچنان برسر همان نظریه قدیمی هستند که دست کم سکه‌های طلا متعلق به زمان‌های قدیم تر، در طول پادشاهای فرمانروای لیدیه کرسوس می‌باشد. مرجعهای متعددی در متون قدیمی یونان بر وجود سکه‌های طلای کرزوس دلالت دارند که باور بر این است که تنها همین سکه‌ها مقصود بوده‌است. در هر حال این سکه‌ها در تاریخی مابین قرن ششم قبل از میلاد و سال‌های ۵۰۰ و ۵۲۱ ثبت شده‌اند. از حدود سال‌های ۵۰۰ قبل از میلاد سری دیگری در دست است که بی شک سکه‌های امپراتوری ایران هستند. که یونانیها به آنان سکه دریک (طلا) و سیگلوی (نقره) می‌گویند، هر دو با این مشخصه که کمانداری بر روی سکه ضرب شده‌است. هدف ساختن یک شکل متحد استاندارد از ارزش‌های امپراتوری بوده‌است و به نقل از هرودت برای نشان دادن قدرت شخصی داریوش: که خاطره‌ای از خود برجاگذارد که هیچ پادشاهی تاکنون چنین نبوده…. او طلا را تا حد نهایت تخصیص می‌کرد و سکه‌های خالص ضرب می‌کرد. ضرب سکه دریک تا زمان کشورگشایی توسط اسکندر در سال ۳۳۱ ادامه یافت و شاید حتی در زیر سلطه او نیز. اما تولید سکه‌های نقره به نظر می‌رسد در اوایل قرن چهارم متوقف شده. اما داریوش اصلاحات خاصی بوجود آورد. به عنوان مثال یک سند از جنس پاپیروس متعلق به مصر به تاریخ قرن ۵ قبل از میلاد تأیید می‌کند که کالاها بر ساس وزن (سنگ) مخصوص شاه پرداخت می‌شود. سکه دریک ۴/۸ گرم وزن داشته و ٪۹۸ طلایی خالص بوده. سیگلو shgloi ۲/۱۱ گرم وزن داشته و محتوای نقره بالای ٪۹۰ بوده‌است، ۲۰ سکه sigloi با ۱ سکه Poric برابر بوده. نسبت ارزش نقره و طلا به صورت نظری ۱/۳/۱۳ بوده. سکه‌های نقره به واحدهای و هم ضرب می‌شده‌اند سکه‌های doric و sigloi دریک و سیگل سکه‌های تجاری بودند که معمولاً از نظر وزن، خلوص و حتی طرح به عنوان سرمشق از جلوه و وجهه خاصی برخوردار بودند. سکه‌های در یک دریک به عنوان واحد طلای استاندارد درمیان غرب امپراتوری موجود بوده، اما در قرن پنجم، ضرابخانه طلای دیگری دربابل تأسیس شد و شاید تعدادی ضرابخانه دیگر در قرن ۴ موجود بوده.

به نظر می‌رسد که نسبت زیادی از پول رایج هخامنشیان به اختصاص تجهیزات نظامی ضرب می‌شده. طلا برای نیروی زمینی و نقره برای نیروی دریایی. دید کنجکاو ممکن است این ذهنیت را به وجود آورد که نقش پول رایج نواحی مدیترانه بوده‌است، جایی که نیروی زمینی ارتش رأساًً در آسیای غربی وارد عمل می‌شده، در حالیکه در این نواحی طلا ارجحیت داشته. سکه و پول پادشاهی هخامنشی نه منحصربه‌فرد بوده و نه وسیله مبادله همگانی در امپراتوری. در هر حال در آغاز این سکه احتمالاً در خود لیدیه مورد استفاده بوده (با این وجود که سکه‌های طلای دریک حدود قرن ششم در تخت جمشید یافت شدند) در قرن ۴ و ۵ استفاده سکه به شرق هم گسترش یافت. معاملات ادامه پیدا کرد حتی تا جاییکه شمش طلا و نقره مورد استفاده قرار می‌گرفت. وزن از طریق وسایل کوچکی هم ارزش جنس مورد معامله تشخیص داده می‌شد. حجم انتقال کالاها ادامه پیدا کرد تا به معاملات غیرقابل معاوضه رسید مانند: باج، مالیات و هدایای تبلیغاتی. از قرن ششم تا چهارم سکه رایج زمان از غرب تا یونان و ایتالیا، از جنوب و از شرق در امتداد ساحل مدیترانه تا شهرهای ایالات سوریه و تا دیکتاتوری مصر گسترش یافت. سکه تترا دراخمای آتن و بعضی سکه‌های یونانی دیگر به‌طور وسیعی در ایالات تحت فرماندهی پارس مورد استفاده قرار گرفت.

در مرکز بازرگانی از آن‌ها به جای پول استفاده می‌شود (هر کدام با توجه به ارزش خود) اما گاهی به جای گونه‌های دیگر شمش شمرده می‌شده و در انبارها به صورت مخلوط با شمشهای نقره از انواع مختلف یافت می‌شد. با وجود اینکه اطلاعات اندکی از سازماندهی و کارایی ضرابخانه‌های دوران هخامنشیان در دست است. این موضوع واضح است که امپراتوران حق خود می‌دانستند که سکه‌های طلا در امپراتوری خود داشته باشند و دیکتاتوری و خراجگیری به آن‌ها این حق را داده که آن‌ها سکه‌های نقره برای غیر محلی به نام خود داشته باشند هر چند هم بر اساس اصلاحات استاندارد وزن، درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید که از پادشاهی باختری خوارزم و سغد گرفته شده پایه بندی شده‌اند. درمقابل، در فلات ایران – افغان، تجارت به صورت گسترده‌ای به‌وسیله معاملات شمش هدایت می‌شود (شمشهای نقره به عنوان وزن استاندارد و سکه نیم اونس طلا به عنوان واحد شمارش) دریک و سیگل از نظر ظاهر به همان شمایل هخامنشی باقی‌ماند، با نقش مهر بدون نوشته دریک قسمت اما سکه زنی در سواحل مدیترانه دارای شکل جدیدتر و آشناتری با نقشهای در دو طرف و نوشته‌هایی معرف صاحب اختیار ثبت، با وجود استقبال زیاد از سکه‌های هخامنشی، گسترش روابط پولی کردن به وسیله حدود موجود گونه‌ها به شدت باز ایستاد.

هیچ معدن طلا و نقره مهمی در ایران موجود نبود و حتی مس نیز گاهی وارد می‌شد. هخامنشیان به‌طور مثال فلزات سخت را ذوب می‌کردند و در ظرفهایی می‌ریختند قالبها شکسته می‌شود و شمشها به انبارها می‌رفت. در نتیجه با اینکه مالیات به واحدهای پولی تعبیر شد پرداخت‌های حقیقی معمولاً از نوع کالا بود. درقصر داریوش در تخت جمشید کارگران با اجناس حقوق می‌گرفتند (به‌وسیله کالا). بره و آهو مقیاس بودند ۱ بره در ازای ۳ shelcel، ۱ اکوزه تواب برابر ۱ shelced در ازای کارهای رسمی نیز به جای وجه نقد از محصولات زمین پرداخت می‌شد. از یک کتیبه یافته در تخت جمشید این چنین دریافت شده که در طول دوران خشایار شاه؟ (۶۵-۴۸ق. م) حقوق نقداً پرداخت می‌شد و در اواخر امپراتوری اش . اما پرداخت حقوق از آن پس به صورت کالا درآمد. رونان گریشمن این سیستم را با سیستم اسکندر (۲۳-۳۵۶ ق. م) مقایسه می‌کند. کسی که به جای انبار کردن شمشهایی که از هخامنشیان جمع‌آوری کرده بود آن‌ها را دربین سردارانش تقسیم کرد.

هخامنشیان
سکه‌های هخامنشی عبارت‌اند از دریک سکه طلا به وزن ۴۱/۸ گرم و سیکل (شکل) نقره به وزن ۶۰/۵ گرم و به‌طوری‌که قبلاً اشاره شد، داریوش اول مانند کروزس پادشاه لیدی برای سکه تناسب یک طلا به نقره را برگزید و این ترتیب از هر حیث، معقول بود، زیرا ترتیبی است که در آن زمان در تمام شهرهای یونانی و آسیای صغیر و قبرس و فنیقیه که دارای سکه بودند، معمول بود. در دوره داریوش سوم، دو دریکی که به وزن ۸۰/۱۶ گرم و نیم دریکی که نصف دریک بود و از لحاظ نقش نیز مختصر تفاوتی با دریک و سیکل داشت، ایجاد گردید. بر پشت سکه‌های دریک و شکل، معمولاً فرورفتگی نامنظم مربع یا مربع مستطیل وجو دارد که در بعضی از این فرورفتگیها اگر دقت شود نقش دیده می‌شود. بعضی از سکه شناسان در تحقیقات خود اشاره به نقوشی مانند حیوان خوابیده یا سر حیوان، یا سر اسب یا پرنده یا ماهی نموده‌اند. در مجموعه سکه‌های «هخامنشی» (ارنست بابلون) سکه‌ای است که در فرورفتگی پشت آن به‌طور وضوح نقش قسمت جلوی کشتی دیده می‌شود. این سکه ضرب شهر کاری، در آسیای صغیر است، زیرا یک حرف که علامت این منطقه‌است، بر روی آن نقر است.

بر روی تعدادی از سکه‌های شاهی هخامنشی نیز علائم و نشانه‌هایی موجود است که بتوان آن‌ها را به واسطه تفاوتی درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید که با علائم سکه‌های ضرب شده در شهرهای لیبی، یا مفیلی یا کیلیکیه دارند، ضرابخانه شهری را که سکه در آن ضرب گردیده تعیین نمود. به جز این نشانه‌ها، علائم دیگر به انضمام حروف نیز گاهی بر روی دو دریکی‌ها مشاهده می‌گردد که چون این علائم بر روی سکه‌های ماژه که در بابل پس از دوران هخامنشی در مدت فرمانروایی خود ضرب زده و بر روی چند سکه اسکندر و سلوکوس اول دیده شده‌است، می‌توان یقین داشت که این سکه‌های دو دریکی پس از دوره هخامنشی ضرب زده شده و محل ضرب بابل بوده‌است. بر سکه‌های دو دریکی، یا شیارهای مواج با نقش دو هلال یا نقش قسمت جلو کشتی دیده می‌شود. و بر سکه‌های دریک داریوش سوم، تصویر شاهنشاه مانند شاهنشاهان قبل از او نیزه به دست ندارد، بلکه به جای نیزه خنجر به دست گرفته‌است. سکه‌های شاهنشاهی در کلیه ممالک مجاور بخصوص یونان زیاد رواج داشت، به‌طوری‌که بانکداران خارجی با رغبت زیاد پول هخامنشی را می‌پذیرفتند و قسمت مهمی از معاملات بانکی خود را با آن انجام می‌دادند. اکنون به اختصار دربارهٔ سکه هر یک از شاهنشاهان توضیح داده می‌شود، ولی چون نقش همه آن‌ها به طرز کماندار پارسی است، از مکرر گویی دربارهٔ اندام و انواع سلاح آن‌ها صرفنظر می‌کنیم و فقط به شرح تصویر نیم رخ هر یک می‌پردازیم. بنابر تحقیقات جدیدی که دربارهٔ سکه‌های هخامنشی توسط سکه‌شناس نامی آقای رابینسون پس از کشف گنجینه هخامنشی در ازمیر در سال ۱۹۵۱ انجام گردیده‌است، این نظریه صحیح به نظر می‌رسد که سکه‌های اولیه این دوره دارای نقش نیم تنه شاه یا نقش شاه در حال کمان کشیدن است و نوع دیگر که نیزه به دست دارد، از دوره خشایارشا به بعد ضرب گردیده‌است.

داریوش اول (۲۸۶-۵۲۱ ق. م)
روی سکه – نقش نیم تنه داریوش اول و نیم رخ شاهنشاه با ریش بلند که تا روی سینه آمده و بینی کشیده و متناسب و موهایی که بر پشت گردن گرد آمده‌است و بر روی سر تاج نسبتاً کوتاهی که دارای پنج کنگره می‌باشد، دیده می‌شود. پشت سکه – فرو رفتگی نامنظم (نقره) وزن سکه – ۴۵/۵ گرم سکه نقره دیگری از داریوش اول که روی آن شاهنشاه هخامنشی به صورت کماندار و در حال کمان کشیدن نقر گردیده‌است. خشایار شا (۴۶۵-۴۸۶ ق. م) روی سکه – نقش معمولی سکه‌های شاهنشاهی، اختلاف تصویر این شاهنشاه با تصویر داریوش اول به واسطه بزرگی سر و برجستگی گونه و ریش بلند نوک تیز واضح است. پشت سکه – فرو رفتگی نامنظم مستطیلی شکل (نقره) وزن سکه – ۵۵/۵ گرم دریک خشایارشا به همین طرح و به وزن ۴۰/۸ گرم است. اردشیر اول (۴۲۲-۲۶۵ ق. م) سکه‌های اردشیر اول با جزییات کمی نسبت به سکه‌های پدرش خشایارشا اختلاف مختصر دارد. روی سکه – نقش معمولی سکه‌های شاهنشاهی، تاج کمی بلندتر از تاج خشایارشا و ریش مرتب مستقیم تا روی سینه آمده‌است و موهای سر در پشت گردن برگشته و انبوه می‌باشد. پشت سکه – فرو رفتگی نامنظم در وسط (نقره) وزن – ۵ گرم خشایارشا دوم پسر اردشیر اول (۴۲۴ ق. م) از خشایارشا دوم سکه‌ای به دست نیامده، زیرا مدت سلطنت او بیش از چند ماه نبوده‌است. داریوش دوم (۴۰۴ – ۴۲۴ ق. م) روی سکه (نقش معمولی سکه‌های شاهنشاهی، نیم رخ داریوش دوم با ریش مجعد و درهم و موهای ترک ترک که در پشت گردن به موازات هم ریخته شده‌است و بر روی سر وی تاج بلند با دندانه‌های نوک تیز قرار دارد و قیافه او شکسته و پیر است. پشت سکه – مانند سکه‌های اردشیر اول است. وزن – ۹۵/۴ گرم اردشیر دوم (۳۵۸ – ۴۰۴ ق. م) برای تمیز دادن سکه‌های اردشیر دوم و صحت تشخیص آنها، بهترین وسیله مقایسه آنهاست با سکه‌های سلاطین یا ساتراپهای آن دوره، چنان‌که ازروی سکه‌های شاه صیدا، استراتون اول و تیسافرن و ساتراپ سارد (که در یک طرف سکه تصویر این شاهنشاه منقوش است) می‌توان سکه‌های اردشیر دوم را به خوبی تشخیص داد و تنظیم کرد. روی سکه – نقش معمولی سکه‌های شاهنشاهی، نیم رخ اردشیر دوم با تاج کوتاه و موهای جمع شده در پشت گردن، بر خلاف معمول سکه‌ای از اردشیر دوم به دست آمده که او را در حال کشیدن کمان نشان می‌دهد. پشت سکه – کنده کاری نامنظم مربعی شکل اردشیر سوم (۳۳۶ – ۳۵۸ ق. م) روی سکه – نقش معمولی سکه‌های شاهنشاهی، نیم رخ اردشیر با ریش بلند نوک تیز با موهای پر پشت که گوشها و پشت گردن را به خوبی پوشانده‌است و تشخیص سکه‌های این شاهنشاه با مقایسه سکه‌های سلاطین ممالک تابع مثل اوراگوراس دوم که دریک طرف سکه نقش اردشیر سوم می‌باشد، بسیار سهل است. پشت سکه – فرو رفتگی نامنظم (درکتاب دمرگان سکه‌ای از این شاهنشاه موجود است که به جای آنکه مانند معمول نیزه به دست داشته باشد، دستش را بلند کرده‌است.) آرسس (۳۳۶ ق. م) این شاهزاده که پس از مرگ پدر برای مدت کوتاهی به سرپرستی خواجه به سلطنت رسید و به دست همان خواجه کشته شد، به‌طور یقین دارای سکه بوده‌است و به همین دلیل ارنست بابلون چند سکه نقره هخامنشی را که نقش معمولی شاهنشاه را با صورتی عریض و بینی بزرگ و ریش بلند دارد، به او منتسب می‌داند. درمجموعه موزه ایران باستان نیز سکه نقره‌ای آز آرسس موجود است داریوش سوم (۳۳۱ – ۳۳۶ ق. م) این شاهنشاه علاوه بر دریک و شکل دو دریکی و نیم دریکی نیز سکه زده و نقش روی سکه بیشتر به وضع معمولی می‌باشد. گاهی کماندار که شخص شاهنشاه است، به جای نیزه خنجر به دست گرفته‌است در پشت سکه برای نخستین بار به جای مربع فرو رفته نامنظم، هلال و برجستگیهای موجی شکل یا قسمتی از بدنه کشتی نقر گردیده‌است. تصویر این شاهنشاه که آخرین شاهنشاه هخامنشی است، بر روی سکه‌های سلاطین تابع و ساتراپهای آن دوره از جمله ممنون مشاهده می‌شود. سکه‌های این شاهنشاه پس از انقراض امپراتوری هخامنشی نیز رایج بوده و مانند مظهر ملیت ایران تا مدتی ضرب آن‌ها ادامه داشته‌است. سکه‌های فرمانروایان (ساتراپ) هخامنشی در قسمت‌های قبل تذکر داده شد که در دوره هخامنشی علاوه بر سکه‌های شاهی که در ضرابخانه‌های سلطنتی تهیه می‌شد، ساتراپها نیز که نماینده شاهنشاه بودند، اغلب اجازه سکه زدن را داشتند. بخصوص در مواقعی که مأموریت جنگی و فرماندهی به آنان محول می‌گردید. متأسفانه تا به حال سکه‌های تمام ساتراپهایی که نامشان درتاریخ ضبط است، به دست نیامده‌است، درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید ولی از آن عده که دارای سکه هستند، بیشتر ساتراپهایی می‌باشند که در ایالات غربی شاهنشاهی مأموریت داشته‌اند. و معمولاً نوشته سکه‌های ساتراپی به خط آرامی است، خط آرامی در دوره هخامنشی بسیار رایج و خط میخی مخصوص کتیبه بوده‌است، ولی نوشته روی مهر داریوش که یکی در موزه بریتانیا و دیگری در موزه ایران باستان است، به خط میخی است و به‌طور کلی در روی سکه تا به حال این خط دیده نشده‌است. ساتراپهایی که سکه‌های آن‌ها به دست آمده بدین قرارند:

تیسافرن
تیسافرن پسر ویدرن برادر استاتیرا زن اردشیر دوم بوده‌است. پس از آنکه ولی لیدی پیسوتنس را که به فکر استقلال افتاده بود با حسن تدبیر وادار به تسلیم و آن غائله را رفع کرد، داریوش دوم از طرف شاهنشاه وقت به فرمانروایی لیدی منصوب گردید. وی در دوره فرمانروایی خود در جنگ با اسپارت در سال ۴۱۱ ق. م . در شهر آسپاندوس که مقر تمرکز قوای بحری بود و بعد در جنگ با درسیلیداس در سال ۳۹۵ در شهرهای ایازو و کاری سکه زد. بعضی از این سکه‌ها از لحاظ هنری قابل توجه بوده و قطعاً عمل یکی از بهترین هنرمندان آن دوره می‌باشد. چهار درهمی نقره روی سکه – نیم رخ تیسافرن با کلاه پارسی پشت سکه – تصویر اردشیر دوم به طرز کماندار پارسی که پشت سر او چنگ قرار دارد و بالای سر به خط یونانی یعنی شاهنشاه نوشته شده‌است. یک سکه بسیار ممتاز از تیسافرن در مجموعه موزه انگلستان موجود است که آن را می‌توان جزو شاهکارهای هنری شمرد، دریک طرف نیم رخ او با کلاه پارسی و در طرف دیگر چنگی منقوش است. سکه دیگری از این فرمانروای پارسی موجود است که مربوط به زمانی است که وی در سرزمین‌های یونانی نشین پیشروی داشته‌است. در روی سکه تصویر تیسافرن با کلاه پارسی با قیافه بسیار نجیب نقش شده و در پشت سکه جغد که یکی از مظاهر شهرهای یونان است، نقر است.

فرناباذ
فرناباذ بعد از پدرش فرناس (۳۷۴-۴۱۲ ق. م) به فرمان داریوش دوم فرمانروای فریگیه گردید. در موقع بروز اختلاف بین اسپارتی‌ها و ایرانی‌ها که تیسافرن از طرف شاهنشاه فرمانروانی با قدرت تمام آسیای صغیر و لیدی مأمور دفاع بود، فرناباذ نزد او رفته اظهار اطاعت نمود و حاضر شد برای حفظ ایالات ایران از دستبرد اسپارتی‌ها کمک دهد، از این راه تیسافرن به کاری رفت و آماده جنگ شد و چنان‌که دربارهٔ تیسافرن قبلاً گفته شد، او صلاح ندید که جنگ ادامه یابد و قرار داد متارکه منعقد گردید. پس از مدتی آژزیلاس پادشاه اسپارت عازم افز شد و بعد داخل فریگیه گردید و چند شهر را تصرف نمود، ولی در آن موقع فرناباذ فرمان حمله داد و صفوف یونانی را در هم شکست. فرناباذ وقتی درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید شهر سیزیک را از یونانی‌ها پس گرفت، بدین مناسب (۴۱۱ق. م) سکه زد. از سکه‌های این دوره تا به حال فقط یک سکه دیده شده‌است. این سکه در نوع خود بی‌نظیر است و دارای نقش بسیار ممتازی است و به‌طور قطع سر سکه آن را هنرمند چیره‌دستی تهیه کرده‌است. روی سکه – نیم رخ فرناباذ با کلاه پارسی و نوشته نام او به خط یونانی قرار دارد. پشت سکه – طرح دماغه کشتی و در زیر آن ماهی نقر است فرناباذ به امر اردشیر دوم با کنن دریاسالار آتنی بر ضد اسپارت وارد مبارزه شد. وی علاوه برسمت فرمانروایی فریگیه، فرماندهی قوای بحری را نیز داشت. فرناباذ در مدت بسیار کمی بحریه اسپارت را مغلوب نمود، حتی دامنه جنگ را به لاسدمون کشاند و بعد از آنجا به کرنت رفت و مورد استقبال اهالی که او را ناجی خود می‌دانستند، قرار گرفت. فرناباذ برای تهیه قوای بحری و جنگ با اسپارت درشهرهای کیلیکیه در سال ۳۹۳ و ۳۹۲ ق. م سکه زد و این سکه‌ها با سکه‌های قبلی که در سیریک زده شد اختلاف دارند.

تریباذ
تریباذ نایب السلطنه ارمنستان بود که در سال ۳۹۳ ق. م به حکومت سارد و بعد به فرماندهی کل قوا منصوب گردید. صلح انتالسیداس در سال ۳۸۹ ق. م توسط او انجام گرفت و بعد از طرف شاهنشاه مأموریت پیدا کرد که با اوراگوس پادشاه سالامین بجنگد، در این فرماندهی (۳۸۴ – ۳۸۶ ق.م) احتیاجات جنگی در شهرهای کیلیکیه مانند ایسوس (مالوس) و تارس سکه زد. روی اغلب سکه‌ها یک طرف سر هرکول یا بعل یا اهورامزدا و در طرف دیگر تصویر نیم رخ تریباذ که کلاه پارسی به سر دارد منقور است. روی سکه – سر هرکول پشت سکه – نیم رخ تریباذ با کلاه پارسی که در پشت سر او کلمه یونانی MAΛ (نام شهر مالوس) نوشته شده‌است. داتام داتام پسر کامیسار فرمانروای کیلیکیه بود. پس از کشته شدن پدرش در سال ۳۸۶ ق. م جانشین او گردید و رشادت و لیاقت خود را در دستگیری پادشاه پافلاگونی که با اردشیر دوم مخالفت می‌کرد، به ثبوت رسانید . بدین سبب مورد توجه قرار گرفت و اردشیر دوم او را به واسطه لیاقتش مأمور کرد که در لشکرکشی فرناباذ به مصر شرکت کند (۳۷۴ ق. م) و به او همان اختیار را داد که به سردار دیگر داده بود. پس از چندی شاهنشاه فرناباذ را احضار کرد و فرماندهی قوارا به داتام تعویض کرد، بعد او را مأمور جنگ با آس پیس ساتراپ کانائونی نمود که دانام او را اسیر نموده به دربار فرستاد. چون داتام بسیار مورد توجه اردشیر قرار گرفت، درباریان بر او حسد برده عهد بستند که او را بکشند، ولی یک نفر داتام را مطلع نمود و چون او بر جان خود هراسناک گردید، از خدمت دست کشیده به طرف کاپادوکیه رفت و پافلاگونی را نیز تسخیر ساخت. اردشیر چون از یاغی شدن داتام مطلع گردید، یکی از سرداران خود را به نام اتوفرادات مأمور جنگ با او نمود، ولی در محاربات تفوق با داتام بود. از این رو اتوفرادات که نتیجه جنگ را به نفع خود نمی‌دید، با او وارد مذاکره شد و صلح انجام پذیرفت. ولی اردشیر دوم نسبت به داتام بسیار خشمگین بود تا آنکه به واسطه خیانت یکی از نزدیکان خود کشته شد. بر روی غالب سکه‌های او نقش بعل خدای فنیقی که عصای قدرت یا تیر و کمان یا یک خوشه انگور به دست دارد، دیده می‌شود. در جزو سکه‌های داتام آنچه جالبتر است، سکه کوچکی است که نقش اردشیر دوم شاهنشاه ایران بر روی آن و بر پشت سکه تصویر داتام نقر است. استاتر پارسی وزن – ۷۰/۱۰ گرم روی سکه – خدای بعل نشسته و یک خوشه انگور به دست چپ گرفته‌است. نوشته – به خط آرامی پشت سکه – دو الهه مقابل یکدیگر ایستاده‌اند و در بین آن‌ها آتشدان قرار دارد. درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید مازه مازه یا مازایوس در حدود سی سال (۳۲۸- ۳۶۲ ق. م) فرمانروایی کیلیکیه و ده سال حکومت سوریه را داشت و بعد به فرمانروایی بابل منصوب شد و در دوره حکومت او بود که اسکندر به بابل حمله نمود. و این مرد از برای، حفظ مقام، شرافت را زیر پا گذاشته به استقبال اسکندر شتافت و اظهار اطاعت کرد و اسکندر هم سردار بزرگ داریوش را که ناجوانمردانه تسلیم شده بود، پذیرفت و مانند گذشته حکومت بابل را به او واگذار کرد و مازه تا آخر عمر یعنی سال ۳۲۸ ق. م به این سمت منصوب بود. سکه‌های او سه نوع است: اول سکه‌هایی که درکیلیکیه ضرب زده شد (از ۳۳۳ تا ۳۶۱ ق. م)، دوم ضرب سوریه و سوم آنهایی که به تقلید چهار درهمی‌های آتن، ضرب بابل است. استاتر پارسی وزن – ۵/۱۰ گرم روی سکه – خدای بعل که خوشه گندم و انگور به دست دارد، بر وری چهارپایه نشسته و نام او به خط آرامی نقر است. پشت سکه – شیری در حال دریدن یک آهوست و نام مازه به خط آرامی در کنار سکه قرار دارد. سکه هشت استاتری منحصربه‌فرد و ممتازی به وزن ۱۰/۴۶ گرم از مازه به دست آمده‌است. تا به حال فقط یک استاتر شبیه به آن دیده شده‌است. نوع دوم که بسیار جالب است و در صیدا ضرب شد، هشت درهمی است که در یک طرف نقش گردونه‌ای که اردشیر سوم بر آن سوار است و در مقال او ارابه ران تسمه‌های چند اسب قوی هیکل که ارابه را می‌کشند، در دست دارد و در پشت گردونه نگهبان مخصوص شاهنشاه سایبان به دست در حرکت است. در کنار سکه به خط آرامی نام فرمانروا نوشته شده‌است. و در طرف دیگر سکه نقش کشتی جنگی بر روی امواج آب منقور است. نوع سوم که در بابل به تقلید سکه‌های آتن ضرب زده شده‌است و قطعاً متعلق به دوره اسکندر می‌باشد، دریک طرف خدای بعل بر روی چهارپایه نشسته و در طرف دیگر شیر در حال راه رفتن و نام مازه به خط آرامی نقر گردیده‌است. سکه کوچکی از مازه به وزن ۶۵/۱ گرم (نیز به دست آمده‌است .)

ارونت
ارونت یکی از شاهزادگان باختر و داماد اردشیر دوم و مدتی فرمانروای قسمتی از ارمنستان و میسی بود. در موقعی که شاهنشاه سرگرم تجهیز قوا برای فرونشاندن شورش چند ایالت غربی بود، ارونت نیز به آن‌ها ملحق گردید و شورشیان او را به فرماندهی کل قوای خود منصوب کردند و طلای فراوانی به او دادند که ارونت به وسیله آن به ضرب سکه پرداخت (۳۶۳. ق. م) ارونت به هم دست‌های خود نیز خیانت کرد و پس از دریافت پول به خیال آنکه پاداش بزرگ‌تری نصیب وی شود و شاهنشاه فرمانروایی درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید نواحی دیگری را به او تفویض کند، تمام شورشیان را گرفته و به دربار فرستاد. بر روی سکه‌های ارونت نقش نیم رخ او با کلاه پارسی و در طرف دیگر آن اسب افسانه‌ای بالدار که از کمر به پایین به شکل ماهی می‌باشد، نقر است.

آبروکوماس
آبروکوماس در حدود سال ۳۶۰ ق. م فرمانروایی سینوپ بوده‌است و قبل از آن در سال ۳۹۰ ق. م اردشیر دوم او را با فرناباذ و تی تروست مأمور جنگ با مصری‌ها نمود. روی سکه – نیم رخ الهه سینوپ و طرف دیگر عقابی که ماهی را با چنگالهایش گرفته و در زیر ماهی به خط آرامی نام فرمانروا نفر است که به واسطه ساییدگی قابل خواندن نمی‌باشد.

آریارات
آرایارات در حدود ۳۵۰ ق. م حکومت سینوپ را داشت و سکه‌های او نظیر سکه‌های آیروکوماس است، فقط درنام اختلاف دارند. در حمله اسکندر به ایران، آریارات از هرج و مرج اوضاع مملکت استفاده کرد کیلیکیه را جزو قلمرو فرمانروایی خود ساخت.

باگوآس
باگوآس یکی از محارم طرف اعتماد اردشیر سوم بود. درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید در موقعی که اردشیر برای تسخیر مجدد مصر اقدام کرد(۳۳۴ ق. م) او را به فرماندهی قسمتی از سپاه برگزید. باگوآس در این موقع به ضرب سکه اقدام نمود و در حقیقت برای اولین بار توسط او سکه درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید در مصر زده شده‌است، زیرا تا آن زمان مصری‌ها سکه نداشتند و فلزات را بنابر وزن به کار می‌بردند و اگر سکه‌های یونانی یا شاهنشاهی و ممالک تابعه و ایالتی به دستشان می‌رسید، مانند قطعه فلز، به وسیله ترازو می‌کشیدند و سپس مورد معامله قرار می‌دادند. سکه باگوآس مانند سکه‌های صیدا در یک طرف نقش کشتی جنگی و در سوی دیگر گردونه‌ای درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید که اردشیر سوم بر آن است و سه اسب آن را می‌کشند، نقر است. در مجموعه موزه ایران باستان سکه‌های کوچکی از باگوآس موجود است که در یک طرف آن نقش کشتی جنگی و در سمت دیگر نقش اردشیر سوم هنگام حمله با خنجر به یک شیر که بر روی پاهای خود بلند شده‌است، دیده می‌شود.

ممنن
مم نن برادر من تور یونانی بود که پس از مرگ بردارش فرماندهی قشون ایران در شهرهای ساحلی دریای اژه با او بود و در سال ۳۳۶ ق. م که قوای مقدونی‌ها برای اولین بار پیشرفتهایی کردند، مم نن آن‌ها را مجبور به عقب‌نشینی نمود و نقاط تصرفی را ازآنها پس گرفت و بعد در جنگ‌های ایران با اسکندر شرکت کرد و در سال ۳۳۴ ق. م در شهر افس سکه زد. روی سکه نقش داریوش سوم به صورت کماندار پارسی و پشت سکه فرو رفتگی نامنظم نقر است.

سپهرداد
سپهرداد فرمانروای سارد و ایالات یونانی در سال ۳۳۴ ق. م در موقع جنگ با اسکندر از طرف داریوش سوم به فرماندهی قوا منصوب شددرباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید  و به ضرب سکه اقدام کرد که تصویر و نام وی بر روی سکه منقور است تا به حال چندین سکه نقره و مس از او به دست آمده‌است که بعضی از سکه شناسان معتقدند که در شهر لامپساک به ضرب رسیده‌است، در صورتی که این شهر جزو حکومت و فرمانروایی سپهرداد نبوده‌است. ولی از آنجایی که او به مناسبت مأموریت در جنک به ضرب سکه اقدام نموده‌است، درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید از این رو ممکن است بنابر مقتضیات و احتیاج در حین عبور سپاه و حمل و نقل وسایل جنگی در این شهر ضرابخانه‌ای دایر کرده باشد. روی سکه – تصویر سپهرداد با کلاه پارسی پشت سکه – نقش اسب بالدار و نام او به خط یونانی سکه‌های سلاطین و امرای تابع دولت هخامنشی نوع دیگری از سکه که در شاهنشاهی هخامنشی رواج داشت، سکه‌های سلاطین و امرای تابع مانند شاهان شهرهای فنیقیه، امرای کاری، پامفیلی و شهرهای یونانی آسیای صغیر بود که اغلب امارت یا سلطنت در خاندان آن‌ها موروثی و زمانی هم که تحت اطاعت دولت هخامنشی در آمدند، استقلال داخلی داشته مانند گذشته به اداره امور خود مشغول و موظف بودند که مالیات بپردازند و در وقت جنگ قشون مجهزی ترتیب دهند که تحت امر شاهنشاه آماده خدمت باشد. بنابراین ضرب سکه مانند سایر امور جنبه داخلی داشته‌است و اینان در کمال آزادی و به هر ترتیب که مایل بودند، به درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید ضرب سکه اقدام می‌کردند. ثمره این آزادی درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید پیدایش انواع سکه‌هایی است که از لحاظ هنری ارزش فراوانی دارند. بر روی بعضی از سکه‌ها مانند سکه شاهان صیدا و کیلیکیه نقش شاهنشاه منقور است و این نقش نماینده برتری این شاهان تابع است بر سایرین و در حکم مهر و عنوانی می‌باشد که شاه نیابت سلطنت آنان را مسجل می‌کند. در موقع جنگ و احتیاجات اضافی به پول، فرمانده یا سرداری که از طرف شاهنشاه یکی از ممالک تابع مأموریت داشت، می‌توانست ضرابخانه جدیدی را راه‌اندازی کند و ضرابخانه محلی وضع معمولی خود را ادامه داده به هیچ وجه مقید نبود که به طرز جدیدی عمل نماید. در این صورت شاهان محلی با آزادی کامل سکه زده‌اند، بدون آنکه تابع شرایط خاصی باشند.

سکه‌های فنیقیه
صیدا در دوره هخامنشی صیدا به واسطه موقعیت خاصی درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید که از لحاظ بحریه داشت، بسیار مورد توجه شاهنشاهان بود، چنان‌که در دوره خشایارشا پادشاه صیدا اولین مقام را احراز کرده بود و بسیار طرف اعتماد و احترام بود. کشتی‌های صیدا مجهزترین و با قدرت‌ترین کشتی‌های آن زمان درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید بوده و قسمت مهمی از بحریه ایران را تشکیل می‌دادند، به این مناسبت اغلب درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید شاهان صیدا ریاست بحریه ایران را داشتند که فرمانروایان فقط بر آنان نظارت می‌کردند. بر روی سکه‌های صیدا بیشتر نقش کشتی جنگی، که مظهر تفوق دریایی است، نقر است و مطالعه انواع سکه‌های صیدا تا قبل از حمله اسکندر و انتساب هر ردیف به یکی از شاهان محلی مبحث بسیار جالبی می‌باشد، زیرا روی اغلب سکه‌ها علامت شهر یا نام شاه به خط آرامی نقر می‌باشد و تا به حال چند سکه که سال ضرب بر روی آن قرار دارد، به دست آمده‌است. سکه‌های صیدا به اوزان مختلف: دواستاترا، نیم استاتر و سکه‌های کوچک (ابول) می‌باشند و جنس فلزدرباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید  از نقره‌است. دواستاتر – سکه‌ای بسیار زیباست که در یک طرف آن نقش کشتی جنگی و در سمت دیگر اردشیر سوم درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید شاهنشاه هخامنشی سوار بر گردونه‌ای می‌باشد که یکی از بزرگان یا شاهزادگان افسار اسب را به دست گرفته‌است و در پشت گردونه شخصی حرکت می‌کند که عصای سلطنت به دست دارد و در بالای سکه دو حرف که علامت نام استراتون دوم است قرار دارد. دواستاتر، به وزن ۴۰/۲۵ گرم است. استاتر – در یک طرف نقش کشتی جنگی با چهار بادبان و سمت دیگر، اردشیر دوم در حال کشیدن کمان ایستاده‌است و در طرفین او درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید در فرو رفتگی درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید سکه نقش نیم تنه بزکوهی و تصویر تمام رخ خدای محلی به صورت غیر واضحی نقر است. استاتر به وزن ۳۰/۷ گرم است. سکه شاهان صیدا به انضمام سکه‌های یکی از شاهان ناشناس که مربوط به سال ۳۷۴ ق. م می‌باشد، به ترتیب عبارت‌اند از: استراتون اول (عبد سترت) استراتون اول مدت ۱۳ سال، از سال ۳۶۲ تا ۳۷۴ ق. م سلطنت کرده‌است و سکه‌های دو استاتری او دو نوعند: نوع اول با نقش گردونه و کشتی جنگی، چنان‌که شرحش گذشت و استاتر نوع دوم با نقش کشتی جنگی با یک ردیف پاروزن که در کنار قلعه‌ای که دارای پنج برج می‌باشد، واقع است و در زیر کشتی دو شیر که پشت به هم دارند، در حرکت‌اند. استاتر استراتون اول: روی سکه – نقش کشتی جنگی بدون پادیان در مقابل قلعه‌ای که دارای چهار برج است و در پایین کشتی دو شیر در جهت مخالف در حرکت‌اند. طرف دیگر سکه اردشیر دوم که خنجر به دست راست دارد ایستاده و با دست چپ یال شیری را که روی دو پا بلند شده‌است گرفته‌است، و در وسط دو حرف که معرف نام عبدسترت می‌باشد، نقر است. سکه‌های کوچکی نیز مربوط به این شاه پیدا شده‌است که نقش کشتی جنگی با قلعه سه برجی درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید بر روی آن نقر است و در پشت سکه اردشیر دوم کمان به دست ایستاده و در دو فرورفتگی نقوش غیر واضحی از سر بزر کوهی و درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید خدای فنیقی به نام بزا نقر می‌باشد. سکه‌ای در مجموعه موزه ایران باستان موجود است درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید که در یک طرف کشتی بر درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید روی امواج آب و در سمت دیگر شاهنشاه در حال کشتن شیری می‌باشد که بر روی دو پا ایستاده‌است. وزن سکه کوچک (ابول) ۸۵/۰ گرم است.

بدسترت
دوره سلطنت این پادشاه شش سال (۳۷۴-۳۸۰ ق. م(می‌باشد. نوع سکه‌های او به طرز معمولی سکه‌های صیداست و سهولت تشخیص آن به واسطه حرف اول نام اوست که بر روی سکه نقر است. درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید استراتون دوم استراتون دوم  درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید از سال ۳۶۲ تا ۳۷۳ ق. م سلطنت کرده و سکه‌های او نظیر سکه‌های شاهان قبلی است.

تن
راجع به دوره سلطنت تن اقوال مختلف گفته شده‌است و سکه شناسان نیز هر یک بنابر سلیقه و تشخیص خود نظر یکی از مورخان قدیم را گرفته و نقل کرده‌اند. در کتاب ایران هخامنشی ارنست بابلون، دوره سلطنت تن دوازده سال (۳۵-۳۶۲ ق. م)، بلافاصله پس از سلطنت استراتون اول ذکر شده‌است. در صورتی که دمرگان تاریخ سلطنت او را از سال ۳۵۱ تا ۳۵۵ دانسته و او را سومین شاهی می‌داند که پس از استراتون اول به سلطنت صیدا رسیده‌است. درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید سکه‌های تن ردیف مرتبی دارد که از دواستاتری به وزن ۲۵ گرم شروع می‌شوددرباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید  و به استاتر (ابول) ۵۰/۰ گرم ختم می‌گردد. بر سکه تن نیز مانند سایر سکه‌های صیدا، نقش گردونه‌ای که شاهنشاه هخامنشی بر آن سوار است درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید با کشتی درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید جنگی یا شاهنشاه در حال کشتن شیر، نقر است. درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید بر روی سکه دو حرف به خط فنیقی که علامت نام تن است (ت ۱۰) دیده می‌شود و بر روی اغلب سکه‌های این پادشاه سال سلطنت او نیز نقر است.

اوراگوراس دوم
سکه‌های صیدای اوراگوس دوم (۳۶۶-۳۴۹ ق. م) مانند سکه‌های معمولی صیداست، یعنی در طرفی کشتی جنگی بدون بادبان با یک ردیف پاروزن بر روی امواج در حرکت است و در سوی دیگر اردشیر سوم در گردونه‌ای که سه اسب آن را می‌کشند ایستاده و ارابه ران و شخصی که در پشت ارابه حرکت می‌کند، به همان ترتیبی است که بر روی سایر دو استاتری‌ها منقوش است. درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید در کنار سکه‌های اوراگوراس علامت نام او (۱-آ) نقر است. درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید از اوراگوراس سکه‌های دواستاتری به وزن ۲۶ گرم و سکه‌های کوچک به وزن ۷۲/۵ گرم به دست آمده‌است.

استراتون سوم
استراتون سوم از سال ۳۳۲ تا ۳۴۵ ق. م) که سال ورود درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید اسکندر به صیداست، سلطنت کرده‌است. قسمتی از سکه‌های او مربوط به دوره اردشیر سوم و بقیه مربوط به داریوش سوم می‌باشد. نوع سکه‌های استراتون سوم مانند سکه‌های معمولی صیداست با نقش گردونه و کشتی جنگی و در کنار سکه علامت نام او و گاهی سال سلطنت نقر است. پس از فتح اسکندر، شاهان صیدا حق ضرب سکه به نام خود نداشتند درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید و سکه چه طلا و چه نقره بایستی به ترتیب معمولی سکه‌های اسکندر باشد، فقط علامت شهر یا نام کامل شهر به خط فنیقی یا یونانی بر روی آن منقوش است. از دوره سلوکی سکه‌های نقره یا مس مربوط به این ناحیه به دست آمده که اغلب درباره سکه های اسلامی بیشتر بدانید نقش آستار الهه صیدا وسایر شهرهای فنیقیه بر روی آن مشاهده می‌شود.

بروزرسانی شده در تاریخ: ۱۳ خرداد ,۱۳۹۸

آثار تاریخی بازمانده از دوران باستان

نقش یونسکو در امور گردشگری به‌تدریج و از زمان عهده‌داری وظیفه مهم حمایت از توسعه فرهنگی در مرکز وظایف آن قرار گرفت، تا‌کنون نیز ۱۸۰ کشور دنیا کنوانسیون میراث جهانی را امضا کرده‌اند و بیش از ۷۰۰ محوطه‌ی فرهنگی و طبیعی در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده‌اند و ایران با تاریخ عظیم و پشتوانه غنی فرهنگی که دارد تا امروز ۱۷ اثر را در فهرست یونسکو برای جهانیان ثبت کرده بود و امروز با ثبت جهانی دو اثر دیگر این تعداد به ۱۹ اثر رسید.

اما معیارهایی که باید برای ثبت جهانی هر اثر به آن توجه داشت نیز جای تامل دارند: معیارهای فرهنگی که نشان دهنده یک شاهکار از نبوغ و خلاقیت انسانی باشد، نشان دهنده تبادل ارزش‌های بشری در یک بازه زمانی در یک منطقه فرهنگی از لحاظ پیشرفت در معماری یا فناوری، برنامه‌ریزی شهری یا طراحی چشم‌انداز باشد،‌گواهی بی‌همتا یا دست‌کم استثنایی بر یک سنت فرهنگی یا تمدن زنده یا از میان رفته باشد، نمونه‌ای برجسته در معماری یا تکنولوژی که مرحله مهمی از تاریخ بشر را نشان دهد،‌ نمونه برجسته‌ای از تعامل بین انسان و محیط زیست و یا نماینده یک فرهنگ باشد،‌ به طور مستقیم مرتبط با رویدادها یا سنت‌های زندگی، افکار و عقاید یا آثار هنری یا ادبی دارای اهمیت عالی جهانی باشد را در برمی‌گیرند.

در این مطلب قصد داریم شما را به دیدن بناهای باستانی دنیا ببریم که هر کدام برای خود راوی قصه ای کهن و تاریخی هستند. این آثار تاریخی گاهی بازمانده از یک شهر هستند و گاهی بازمانده از یک اثر ارزشمند. گذشته ی هر کدام از آنها برایتان جالب خواهد بود

آثار تاریخی بازمانده از دوران باستان

تیاهواناکو در بولیوی

تیاهواناکو در بولیوی
تیاهواناکو (Tiahuanaco و Tiahuanacu) نام جای پراهمیتی از دید باستانشناسی در باختر بولیوی کنونی می‌باشد و وابسته به تمدن پیش از کشف آمریکا به دست اروپاییان می‌باشد. این شهر بخش مهمی از تمدن اینکا بوده‌است. این شهر حدود پانصد سال مرکزی اداری-آیینی بوده‌است. ویرانه‌های این شهر در نزدیکی کرانهٔ جنوب خاوری دریاچه تیتیکاکا در ۷۲ کیلومتری باختر لاپاز جای‌دارد. تاریخ پیدایش این شهر به حدود ۱۲۰۰ پیش از میلاد برمی‌گردد. در حدود سال ۱۰۰۰ پس از میلاد تیاهواناکو شاید به دلیل شرایط محیطی یا تازش مردمانی از سوی جنوب یا درگیری‌های دینی یا هرسه از میان‌رفت.

آثار تاریخی بازمانده از دوران باستان

هاجر کیم، مالت
هاجر کیم واقع در مالت است و بر اساس گفته ها توسط یک فرهنگ ناشناخته بین سال های ۳۲۰۰ و ۲۵۰۰ پیش از میلاد ساخته شده است. گفته می شود که این فرهنگ در نتیجه قحطی و بلایای طبیعی نابود شده است و معدوی جزئیات قابل شناسایی از آن باقی مانده است.
طبق روایات، یکی از اولین نمونه اعتقادات مذهبی، معبدی در هاجر کیم است که شامل تعدادی مجسمه از الهه مادر است که به عنوان ونوس شناخته شده است. برخی از آنها در حال حاضر در موزه ملی باستان شناسی در والتا نمایش داده می شود. هاجر کیم صدها سال زودتر از استون هنج ساخته شده است.
دور شاروکین در عراق

دور شاروکین از آثار تاریخی و دیدنی عراق

دور شاروکین (“قلعه سارگن یا دور شروکین‎)، خورساباد کنونی، پایتخت آشوریه در زمان سارگون دوم بوده است که حدود ۷۰۰ سال قبل از میلاد بنا شده است. خورساباد یک روستا در شمال عراق است که در ۱۲ کیلومتری شمال موصل قرار دارد و آشوری‌ها در آن سکونت دارند. در ۸ مارس ۲۰۱۵ دولت اسلامی عراق و شام کاخ خورساباد را تخریب کرد.

آثار تاریخی بازمانده از دوران باستان

دلمن د منگا (Dolmen de Menga)، اسپانیا

دلمن د منگا در اسپانیا

این بنای سنگی عظیم در زیر یک تپه در اسپانیا، مدفون شده است. تالار‌هایی که در این بنا قرار دارند، تقریبا ۲۵ متری هستند و ارتفاع سقف نیز، اندازه‌ی تپه است. در ساخت آن از حدود ۳۲ سنگ فوق‌العاده عظیم استفاده شده است. قدمت آن به ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح باز می‌گردد، گفته می‌شود در زمان باز شدن این تپه در قرن نوزدهم، بیش از صد‌ها اسکلت نیز در آن پیدا شد.

آثار تاریخی بازمانده از دوران باستان

بروزرسانی شده در تاریخ: ۱۲ خرداد ,۱۳۹۸

خانه ژولیت و معروف‌ترین بالکن جهان

شهرتی که معماری خانه ژولیت کسب کرده، به خاطر داستان عاشقانه رومئو و ژولیت است که داستانی عاشقانه و مشهور است. این بالکن در شمال ایتالیا و در شهری به نام شهر ورونا (VERONA) واقع شده است. این بالکن از ابتدا به همراه معماری خانه ژولیت ساخته نشده بود و بلکه در حدود سال ۱۹۳۶ به این بنا اضافه شد. این بالکن و البته این بنا مهم ترین جاذبه گردشگری شهر ورونا و جز با ارزش ترین و معروف ترین جاذبه های گردشگری و توریستی ایتالیا است. نام دیگر این خانه، خانه عشق است. این خانه را در سال ۱۹۰۵ از خاندان دلکاپو خریداری کردند و بعدها شهرت خود را به دست آورد. در گذشته نحوه دسترسی به خانه ژولیت برای بازدیدکنندگان و گردشگرانی که از این بالکن و این بنا دیدن می کردند از سمت حیاط بوده اما امروزه از دالان وارد این خانه می شوند. گردشگرانی که به این خانه می آیند و از آن بازدید می کنند، مشغول عکس گرفتن و تحسین تاریخچه خانه ژولیت می شوند

خانه ژولیت و معروف‌ترین بالکن جهان

شهر ورونا

ورونا شهری در کرانه رودخانه آدیجه در منطقه وِنه‌تو در کشور ایتالیا است که به‌دلیل معماری خاصی که از دوره امپراتوری رم و سده‌های میانی به یادگار مانده در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد. این شهر با کوچه‌های روستایی، میادین زیبا و رویایی و ویرانه‌های رومی باشکوه آزاد از گذر زمان است.

این شهر از منظر گردشگری ادبی هم از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. ویلیام شکسپیر، نمایشنامه‌نویس شهیر انگلیسی قرن شانزدهم دو نمایشنامه «رومئو و ژولیت» و «دو نجیب‌زاده ورونایی» را درباره این شهر نوشته است. همین دو اثر دراماتیک سبب شده که گردشگران بسیاری سالانه برای بازدید از میراث فرهنگی مربوط به این نمایشنامه‌ها به شهر ورونا سفر کنند.

رومئو و ژولیت

معروف‌ترین بالکن جهان

بالکن خانه‌ی ژولیت معروف‌ترین بالکن جهان است که گردشگران زیادی به بازدید از آن می‌آیند، تصور می شود که ژولیت روی این بالکن ایستاده بوده در حالیکه رومئو عشق خود را به او ابراز می کرده است.

 

 

خانه ژولیت و معروف‌ترین بالکن جهان

 

تلفیقی از عشق و اندوه

بازدید از این خانه که آن را به خانه‌ی ژولیت نسبت می‌دهند، هم حزن‌انگیز است و هم خاص. سنگ زیبای زردرنگ و بالکن بزرگ این خانه‌ی قدیمی در ورونا، این قصه را خیلی واقعی و سحرآمیز جلوه می‌دهد.

 

بازسازی خانه ژولیت

تلاش های بازسازی زیادی در سال های ۱۹۳۰ انجام گرفت و درها و پنجره های گوتیک به آن اضافه شد. بالکن معروف این بنا، یعنی همان بالکنی که رومئو در آن به عشقش به ژولیت اعتراف کرد، هم بخشی از ساختمان اصلی نبوده و در قرن ۲۰ به خانه اضافه شده است. فضای داخلی اسپارتی هم مدتها بعد، در سال های ۱۹۹۰ بازسازی شد.

 

معماری و قسمت‌های مختلف خانه ژولیت

برای ورود به “خانه عشق” باید از دالانی عبور کرد. در بدو ورود به معماری خانه ژولیت با یک در آهنین و یک مجسمه برنزی از ژولیت و یک مغازه کوچک در گوشه ای از آن روبرو می شوید.

 

مجسمه‌ی ژولیت در حیاط این ساختمان واقع شده و مردم بر این باورند که با دست زدن به آن، شانس در عشق به آ‌ن‌ها رو می‌آورَد و می‌توانند فرد مناسب خود را پیدا کنند.

 

در مغازه اجناس یادگاری و همچنین انواع قفل های کوچک که به قفل های عشقی معروف هستند، به فروش می رسد که شما می توانید از این قفل ها خریده و به در آهنین برای نشان دادن عشقتان بزنید.

دالان ورودی خانه ژولیت که پر است از نوشته‌های عشاق

خانه ژولیت و معروف‌ترین بالکن جهان

داخل خانه ژولیت

این خانه بسیار زیبا بوده و دو طبقه است. داخل این خانه به سبک رنسانس بازسازی شده است. بدین شکل که بر روی دیوارهای آن نقاشی های زیبا و رنگارنگی وجود دارد و پنجره های آن به حالت قوسی شکل هستند. سقف آن نیز به صورتی زیبا تزئین شده و زمانی که در این خانه قرار می گیرید، حس خوبی خواهید داشت.

 

داخل این ساختمان دو کامپیوتر برای استفاده عموم قرار دارد و اگر شما مایل بودید می توانید از این خانه عشق برای عشق خودتان ایمیلی بفرستید و یا اجازه دارید به بالکن رفته و عکس یادگاری بگیرید.

 

در طبقه دوم این بنا، موزه سفالگری که شامل اشیای سفالی و سرامیکی که مربوط به دوران قرون وسطی و رنسانس است می‌شود، در معرض نمایش برای عموم قرار داده شده است.

 

زمانی که به داخل این خانه می روید نقاشی های زیادی از نقاشان معروف قرون شانزده و هفده میلادی را خواهید دید. بیشتر این آثار از هنرمندانی چون امانوول آنتونیو سیکوگنا (Emmanuele Antonio Cicogna) می باشد.

 

همچنین موزه رومئو (Romeo) و ژولیت (Juliet) که در این موزه لباس هایی که برای اجرای دو نقش رومئو و ژولیت استفاده شده است به معرض نمایش گذاشته شده و همچنین یک تخت وجود دارد که در صحنه ای از فیلم رومئو و ژولیت که در سال ۱۹۶۸ توسط کارگردانی به نام فرانکو زفیرلی (Franco Zeffirelli) ساخته شده است مورد استفاده قرار گرفته بود.

موزه‌ی خانه‌ی ژوایت

خانه ژولیت و معروف‌ترین بالکن جهان

یادگاری‌های عشاق روی دیوار خانه ژولیت

در “خانه ژولیت” دری میله‌ای قرار دارد که هزاران قفل به نشانه عشق و پیوند ابدی بر آن بسته شده است.

 

نامه به ژولیت

گردشگرانی که برای بار اول به خانه‌ی ژولیت می‌روند، معمولاً از تعداد نامه‌ها و نوشته‌هایی که زمین تا سقف را می‌پوشانند، چشم‌هایشان گرد می‌شود.

 

بر روی دیوار دالان ورودی هزاران قطعه کاغذ و نامه “عشاق” بر آن چسبانده شده است. چند قدم جلوتر بر روی دیواری با چند ده هزار دست نوشته و گرافیتی، عشاق دیگر جایی برای ابراز عشق بازیدکنندگان جدید از “خانه عشق” باقی نگذاشته‌اند.

 

از این نامه ها و فرم این دالان که مملو از این نوشته ها شده، فیلمی عاشقانه با نام نامه به ژولیت (letters Juliet) ساخته شده است.

قفل‌هایی که عشاق برای ابدیت عشقشان به در فلزی داخل حیاط می‌زنند

خانه ژولیت و معروف‌ترین بالکن جهان

بازدید از خانه ژولیت (Juliet s House)

نحوه دسترسی به خانه ژولیت دیدنی و زیبا (Juliet s House) خانه ژولیت در بخش قدیمی و مرکزی شهر ورونا واقع شده است. اگر با هواپیما به ورونا بروید، از فرودگاه ویلافرانسا (Verona villafranca airport) که در بخش جنوبی شهر ورونا قرار دارد حدود ۱۰ کیلومتر با تاکسی به این خانه خواهید رسید. طی کردن این مسیر تقریبا نیم ساعت از وقت شما را خواهد گرفت.

 

اما در صورتیکه علاقمند به سفر با قطار هستید می توانید از شهر رم به شهر ورونا با قطار ۲۰۰ دقیقه ای برسید. در شهر ورونا ایستگاه قطار در جنوب شهر واقع شده است. این ایستگاه که با نام نواوآ (Verona Nuova porta) نامیده می شود حدود ۲۵ دقیقه با اتوبوس با خانه ژولیت فاصله دارد.

حیاط پشتی در خانه ژولیت (Juliet s House)

در بدو ورود به معماری خانه ژولیت با یک در آهنین و یک مجسمه برنزی از ژولیت و یک مغازه کوچک در گوشه ای از آن روبرو می شوید. در این مغازه اجناس یادگاری و همچنین انواع قفل های کوچک که به قفل های عشقی معروف هستند، به فروش می رسد که شما می توانید از این قفل ها خریده و به در آهنین برای نشان دادن عشقتان بزنید زیرا همانطور که می دانید قفل بستن در تمام دنیا و در فرهنگ تمام ملل به معنی عشق ابدی می باشد. این در هر از چند گاهی از قفل توسط مراقبین خانه و شهرداری خالی می شود اما دوباره ظرف مدت کوتاهی پر می شود و پیدا کردن یک جای خالی بسیار سخت می شود. مردم از دیرباز معتقدند که دست زدن به سمت راست مجسمه ژولیت تلاش شما برای پیدا کردن عشق واقعی را به نتیجه می رساند و در عشق باعث خوش شانسی می شود. زمانی که در این حیاط قرار می گیرید اگر به بالا نگاه کنید بالکنی کوچک را خواهید دید که مردم معتقدند ژولیت روی آن می ایستاده و با رومئو صحبت و راز و نیاز در تاریخچه خانه ژولیت می کرده است

خانه ژولیت و معروف‌ترین بالکن جهان

بروزرسانی شده در تاریخ: ۲۱ خرداد ,۱۳۹۸

مطالب مرتبط:
موزه باستان شناسی وارنا، محل نگهداری قدیمی ترین گنجینه طلای جهان!
قبری که گنج طلای چند کیلویی در آن پیدا شد!
گنج های واقعی ای که هنوز پیدا نشده اند!