فروهر

بروزرسانی شده در تاریخ: ۱۲ اسفند ,۱۳۹۳

معنای واقعی فروهر:

مقدمه

برخی معتقدند که نقش فروهر نقشی از خداست و خیلی هم معتقدند که نقشی از فرشته و… است ، که همه به کلی غلط اند! چون ایرانیان از آنجایی که از همان ابتدا یکتا پرست بوده اند و مایه افتخار همه ایرانیان است که برخلاف تمامی تمدن های هم عصر خود یکتاپرست بوده اند و بنابراین از آن جایی یکتاپرستان معتقدند هرگونه تصویری از خدا ، برابر با کفر است ، پس فروهر نقش خدا و یا نقشی همانند او ، نیست.

معنای واقعی فروهر

چهره فروهر یک پیرمرد سرد و گرم چشیده است که به حالت نصیحت قرار گرفته است. دست راست این نقش به حالت نیایش به سمت بالا قرار گرفته است (که نشانه بارز یکتاپرستی ایرانیان است) و در دست چپ این شخص یک حلقه قرار گرفته است که نشان عهد که همان حلقه عهد و دوستی یا حلقه پیمان است ، حلقه ازدواج و اعتقاد ایرانیان به ازدواج در کل دنیا نیز محسوب می شود ، است.

در بال فروهر از سه ردیف پر تشکیل شده است که نشان دهنده اعتقادات زرتشتیان که انسان را به اوج و افتخار میرساند یعنی: گفتار نیک و پندار نیک (اندیشه نیک) و کردار نیک است و دم وی هم از سه ردیف پر تشکیل شده است که نشان دهنده گفتاربد و کرداربد و پندار بد است که همین افکار بد اسان را به سوقط و تباهی می کشد و کنار دم وی هم دو شاخک وجود دارد که شاخک سمت راست نشان نیکی و شاخک سمت چپ نشان بدی است و دایره ای که مرکز این نقش قرار دارد ، که نشان دنیا باقی و روح و روان است و شاید هم اینکه دنیا بر اساس اعتقادات و کارهای آدمی می چرخد ، است و حلقه ای در دست که همان حلقه عهد و پیمان می باشد و هنوز در قبایل سرخپوست برای بستن قرارداد بین دو گروه با هم بسته می شود و جالب اینجاست که بدانیم همین حلقه های نامزدی و ازدواج نیز همین حلقه عهد است که زوجهای جوان آن را در دست می کنند . (توضیحات بیشتر از حوصله این بحث خارج است)

اگر تاکنون به تخت جمشید مسافرت کرده باشید متوجه شده اید که در تمامى پلکان ها و بیشتر قسمتهاى درونى کاخ ها (که هنوز سالم مانده و قابل تشخیص است) و همچنین در سردر آرامگاه کوروش بزرگ در پاسارگاد (که اکنون قابل تشخیص نیست) گل هاى ۱۲ پرى نقش شده اند.

که دلایل مختلفى مبنى بر خوب بودن و مقدس بودن آنها بیان شده که مهمترین آنها این است: عدد ۱۲ جزء معدود اعدادى است که به ۴ عدد تک رقمى قابل تقسیم است (۲ و ۶ و ۳ و ۴) و عددى است که هم عدد ماقبل آن (۱۱) فقط به یک و خودش قابل تقسیم است و هم عدد بعد آن (۱۳) فقط به یک و خودش قابل تقسیم است. 

همانطور که گفته شد عدد ۱۲ براى ایرانیان قدیم به ویژه در عصر هخامنشیان بسیار عدد خوب و جالبى بوده اما بحث بعدى ما عدد ۱۳ است ، که متاسفانه در کشور ما عددى نحس محسوب مى شود ؛ این مسئله را غربى ها (به علت اینکه خودشان به نحسى این عدد اعتقاد داشتند) وارد کشور ما کردند و عملا یک تهاجم فرهنگى به راه انداختند. در حالى که در جامعه ما (به ویژه در عصر هخامنشیان) اعتقاد بر این بوده که انسان در سیزدهمین روز از پیدایش خلقت و از پیوند خوردن ساقه دو گیاه سبز و نازک (منظور سبزه اى است که هنوز در سفره هفت سین وجود دارد) به وجود آمده و به همین دلیل سیزدهمین روز از سال نو ر جشن مى گرفته اند و براى این که آن سال برایشان سرچشمه موفقیت ها شود ساقه دو گیاه (سبزه) را به هم گره مى زدند و اگر دخترانى که دیگر وقت ازدواجشان بود و از خداوند شوهرى خوب را طلب مى کردند ، این کار را با دقت و وسواس بیشترى انجام مى دادند. پس بیاییم روز ۱۳ فروردین را به خاطر نحسى به دامن طبیعت نرویم ، بلکه به خاطر پاکى این روز به دامن طبیعت رفته و این روز را جشن بگیریم.