معبد خورهه
معبد خورهه:
ویرانه های یک معبد که مربوط به دوره اشکانیان است و در شهرستان محلات، روستای خورهه واقع شده و این بنا در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شمارهٔ ثبت ۱۳۱ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این بنا در منطقه پشت گدار واقع شده است و از شمال به رشته کوه‌های هفتاد قله و از جنوب به رشته کوه‌های یخچال قرار گرفته شده است.در کنار این معبد دریاچه هایی با اب بسیار شور موجود است.
ویرانه های یک معبد که مربوط به دوره اشکانیان است و در شهرستان محلات، روستای خورهه واقع شده و این بنا در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شمارهٔ ثبت ۱۳۱ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این بنا در منطقه پشت گدار واقع شده است و از شمال به رشته کوه‌های هفتاد قله و از جنوب به رشته کوه‌های یخچال قرار گرفته شده است.در کنار این معبد دریاچه هایی با اب بسیار شور موجود است.
موقعیت معبد خورهه :
محوطه تاریخی و باستانی معبد خورهه در مجاورت روستایی به همین نام و در ۴۸ کیلومتری شمال شرق شهرستان محلات در استان مرکزی واقع شده است.
معبد مربوط به دوره سلوکیان می باشد. تنها آثار به جا مانده از قصر یا پرستشگاه خورهه نزدیک محلات ؛ ۲ ستون باریک سنگی با ارتفاع حدود ۶ متر با سر ستون های دوره ی یونانی و سکوی سنگی مربوط به دوره سلوکی – اشکانی است.
در کاوشهای باستان شناسان در منطقه تعداد فراوانی سفال و خمره پیدا شده که سفال های کلینگی ظرافت خاصی دارند.
قدمت معبد خورهه :
خورهه در اوستا به معنی “محل برآمدن خورشید” است و از طرفی کلمه “خور” در این کتاب به مفهوم منطقه ییلاقی است، این منطقه در شمال شرق محلات و در بین روستاهای دودهک، ورین و آب گرم، در کنار رودخانه خورهه قرار دارد.
بررسی کاوشهای انجام شده و آثار کشف شده در دشت و ارتفاعات خورهه نشان می دهد سابقه سکونت و قدمت منطقه به هزاره دوم قبل از میلاد باز می‌گردد.
این منطقه دارای اسناد تاریخی است و “لویی واند نبرگ” در کتاب باستان شناسی ایران باستان به گفته از هرتسفلد آورده است: “قابل تذکر است کمی به سمت جنوب در خورهه که سر راه اراک به کاشان است، معبدی است که هنوز دو ستون یونانی در آن پا برجاست.”
دو ستون از این مجموعه برجای مانده است. ستون ها سنگی و با توجه به وجود معادن سنگ در محلات، جنس آن ها از نوع تراورتن مرغوبترین نوع سنگ است.
اکثر آثار کشف شده در این منطقه به سال ۱۳۵۵ بازمی گردد و در بین آثار کشف شده، می توان به پیه سوز سفالی، کوزه دسته دار، کوزه کروی، قطعات سنگی تزئینی و شیشه، اشیاء فلزی و اسکلتهای انسان اشاره کرد.
