وسایل بازی باستانی

چرا گمان نکنیم که کودکان در طول تاریخ بازی می‌کردند و برای بازی‌های خود درست مثل امروز ابزار و وسایلی داشته‌اند؟ تاکنون در ایران اشیای باستانیزیادی از دل خاک‌ بیرون آمده‌اند؛ اشیایی که نه درون مقبره‌‌ای پیدا شده‌اند تا هویت خاصی بگیرند و نه نوشته‌ای همراهشان بوده تا چرایی ساختشان را برای ما روشن کند. اشیایی که یا در ابعاد کوچک ساخته شده‌اند یا نقش و طرحی کودکانه دارند و یا حدس به ابزار بازی بودنشان است.

 

حیوانی سعی در تجلی تفکرات کودکانه خود دارند.

تحقیقات درباره وسایل بازی کودکان در ایران باستان بسیار اندک است، درست مثل اطلاعاتی که از جایگاه اجتماعی و خانوادگی و وسایل بازی آنها داریم. اما در میان آثار مکشوفه، اشیایی وجود دارند که گواهی می‌دهند می‌توان با نگرشی نوین به آنها نگریست؛ مثل نقوش بسیار استریلیزه و تر و تمیزی روی سفالینه‌های نقاط مختلف ایران مانند تل باکون در فارس و شوش از هزاره پنجم پیش ‌از میلاد، پیکرک‌هایی از زنان با کودکانی در آغوش از شوش مربوط به هزاره دوم پیش ‌از میلاد یا پیکرک‌های سفالین، فلزی و شیشه‌ای که به‌صورت کاملا ابتدایی و ساده ساخته شده‌اند.

 

از طرفی وجود تشابهاتی که بین اسباب‌بازی‌های کودکان امروزی با پیکرک‌های حیوانات ساخته‌ شده از سفال و فلز با چهار چرخ جهت حرکت که از هزاره اول پیش ‌از میلاد بجا مانده، ما را وا می‌دارد تا آنها را در میان وسایل بازی قرار دهیم.

 

موضوع اما فقط به وسایل بازی محدود نمی‌شود؛ آموزش کودکان هم در روزگاران قدیم جایگاه قابل توجهی داشته. از جایگاه اجتماعی کودکانمان در گذشته، تنها می‌توان از نقوش و نگارکندهای صخره‌ای ایلامی کمک گرفت که نقش کودکان را در کنار خاندان سلطنتی حکاکی کرده‌اند. در دوره‌ای که با اختراع خط، کتیبه و نبشته‌های ابتدایی در دست است حدس و گمان ما تا حدودی به‌وسیله نوشتارها به یقین نزدیک‌تر می‌شود. وجود لوحه‌های ابتدایی آموزش کتابت در مراکزی که به EDUBBA یا خانه «گل‌نوشته‌ها» معروف هستند، نشان‌دهنده آموزش افرادی است که به حدس می‌توانند طبقه‌ای از کودکان و نوجوانان را هم دربرگیرند.

 

اسباب بازی های باستانی

 

چهارچرخه‌های دیروز

این گونه پیکرک‌ها یادآور اسباب بازی‌های امروزی مانند اتومبیل‌ها و چهارچرخه‌هایی هستند که کودکانمان با به حرکت درآوردنشان تحرک بیشتری را تجربه می‌کردند. ساخت این وسایل متحرک از سفال و فلز، مثل همین پیکرک مفرغی که در مارلیک کشف شده، در سه هزار سال پیش (هزاره اول پیش از میلاد) در مناطق شمالی ایران رواج داشته. نمونه‌هایی از این نوع پیکرک‌ در موزه‌های مصر و یونان در مجموعه وسایل مختص به کودکان به نمایش درآمده ‌است.

 

تاریخ اسباب بازی در ایران

 

جانوری از هزاره‌ها

پیکرک‌های حیوانی که به شکل‌های مختلفی ساخته می‌شود. دلیلش هم این است که این پیکرک‌ها گونه‌های مختلفی هستند که در زیست‌بوم منطقه وجود داشته‌اند. شاید به‌نوعی برای آشنایی و الفت بیشتر کودکان با محیط‌ طبیعی پیرامونشان ساخته می‌شده. مثل همین پیکرک مفرغی که در مارلیک گیلان کشف شده و قدمتش به  سه هزار سال پیش (هزاره اول پیش ‌از میلاد) برمی‌گردد.

 

اسباب‌بازی‌های کودکان

 

موش سفالی

این پیکرک سفالین که به شکل موش است، در نیشابور کشف شده و متعلق به ۹۰۰سال پیش (سده پنجم هجری) است. ابعاد کوچک این پیکرک که فقط ۵/۸ در ۷/۵ سانتی‌متر است، این احتمال را که بازیچه دست کودکان بوده بیشتر تقویت می‌کند. از آنجا که شناخت این حیوانات برای کودک و بازی با آنها، در شناخت کودک با موجودات محیط پیرامونش نقش اساسی بازی می‌کند، می‌توان پذیرفت که شیوه‌های مختلف آشنایی کودکان با این‌گونه جانوران از قدیم مورد توجه بوده ‌است.

 

اسباب بازی های قدیمی

 

پیکرک‌های کوچک

تعدادی از آنها نه در قبور پیدا شده‌اند، نه در معابد و نه در هیچ مکان دیگری که جنبه تقدسی داشته باشد، آن هم به تعداد زیاد. برای همین هم این نظر را که جنبه بازیچه‌ای و استفاده روزمره‌ای این پیکرک‌های مفرغی کوچک، بر جنبه آیینی و حتی تزیینی‌شان اولویت داشته، قوت می‌بخشد. این پیکرک‌های حیوانی که قدمتشان به  چهار هزار سال پیش (اوایل هزاره دوم پیش ‌از میلاد) برمی‌گردد در لرستان کشف شده‌اند.

 

اشیای باستانی

نقش کودکی

سفالینه‌های منقوش به نقوش کودکانه و استلیزه (خلاصه شده) این گمان را تقویت می‌کنند که این آثار برای جلب‌توجه کودکان بوده و یا با نگاه و توجهی ویژه به کودکان ساخته و نقاشی می‌شدند. پنداری ظروف منقوش، نقش کودکان امروزی را تداعی می‌کنند. این تکه سفال منقوش در تل باکون فارس کشف شده و مربوط به هفت هزار سال پیش (هزاره ‌پنجم پیش ‌از میلاد) است.

 

اسباب بازی های باستانی

مشق شب

از این لوحه‌ها به تعداد زیادی در شوش به‌دست آمده و احتمالا برای آموزش کودکان بوده است. لوحه‌ای گلین با خط میخی سومری به قطر ۳/۸ سانتی‌متر که متعلق به  چهار هزار سال پیش (هزاره دوم پیش‌ازمیلاد) است. امروزه برخی از مراکز آموزشی و فرهنگی جهان در آموزش خطوط باستان به ‌نوآموزان از این روش استفاده می‌کنند .

 

تاریخ اسباب بازی در ایران

 

نقش انسانی در ابعاد بسیار کوچک (۳/۴ سانتی‌متر) که در نهایت سادگی روی صفحه‌ای سیمین حکاکی شده. به حدس می‌توان گفت که این پلاک سیمین متعلق به کودکی باشد که جز سرگرم کردن او کاربری دیگری نداشته. از آنجایی که این اثر از قبور یا مکانی با کاربری آیینی به‌دست نیامده، می‌توان بازیچه بودن آن را قوی دانست. این پلاک سیمین که متعلق به ۲۶۰۰ تا ۲۷۰۰ سال پیش (۷۰۰ ـ ۶۰۰ پیش ‌از میلاد) است در لرستان کشف شده.

 

اسباب بازی کودک

 

جغجغه باستانی

این نمونه احتمالا می‌تواند یک سرگرمی کودکانه باشد. شی‌ای سفالین (احتمالا جغجغه)، که نمونه‌های سفالی و فلزی زیادی از آن در شوش به‌دست آمده و کاربری آن غیر از حدس بازیچه بودنش مشخص نیست. این شی با ۱۲ سانتی‌متر بلندی، متعلق  به چهار هزار تا سه هزار سال پیش (به اواخر هزاره دوم پیش‌ازمیلاد و اوایل هزاره اول پیش‌ازمیلاد) است.

 

اشیای باستانی

بازی ایلامی

این شی سفالین احتمالاً یک نمونه جغجغه است به‌صورت پیکرکی حیوانی. شی‌ای به‌بلندی ۳/۵سانتی‌متر که مربوط به دوره ایلامی (درحدودسه تا چهار ‌هزار سال پیش) است و در شوش کشف شده. این نمونه به همراه نمونه‌های زیاد دیگری که شکل‌های حیوانی دارند شاید جلب‌توجه بیشتری برای کودکان داشته‌اند. شاید هم نمایانگر رفاه بیشتر خانواده و طبقه اجتماعی بالاتر کودک بوده. چرا که نسبت به جغجغه‌های ساده‌تر، ارزش بیشتری از جهت تکنیک کار داشته است.

 

اسباب‌بازی‌های کودکان

 

اسباب‌بازی قیمتی

این نمونه بسیار زیبا پیکرکی شیشه‌ای است متعلق به دوره ساسانی که در شوش کشف شده و فقط ۱/۷ سانتی‌متر است. می‌شود این‌گونه حدس زد که  احتمالا بازیچه کودکی بوده که در خانواده‌ای با درجه اجتماعی بالا پرورش می‌یافته؛ همانگونه که امروزه بازیچه کودکان در طبقات اجتماعی مختلف متفاوت و از ارزش هنری و اجتماعی مختلفی برخوردار است.

 

قمقمه مورد استفاده کودکان

 

قمقمه‌کودک

قمقمه‌های سفالین در اندازه‌های مختلف و از مناطق بسیار زیادی در ایران به‌دست آمده‌اند؛ مثل همین قمقمه سفالین ۱۲سانتی‌متری که قدمتش به چهارهزار سال پیش (هزاره دوم پیش ‌از میلاد) برمی‌گردد و در کرمانشاه کشف‌شده. این قمقمه را از این جهت مورد استفاده کودکان دانسته‌اند که  اندازه‌اش بسیار کوچک‌تر از نمونه قمقمه‌های کشف‌‌شده بزرگ است.

عجایب کوه پردیس/نزدیک ترین خشکی روی زمین به خورشید

سالها پیش که کاوش در محوطه های تاریخی به دست باستان شناسان خارجی در ایران انجام می شد، “گیرشمن”، باستان شناس معروف مشهور فرانسوی درباره ایران گفته بود تا آن زمان تنها پنج درصد خاک ایران کاوش شده است اما همین اطلاعات اندک به دست آمده از حجم کمی از خاک ایران نشان دهنده اصالت و کیفیت عالی تکنولوژی در ایران قدیم بوده است و به طور قطع کشفیات تازه بر قدمت آن می افزاید.

در این میان یک پژوهشگر رشته تاریخ برای تهیه تز آکادمیک در مورد آغاز تمدن بشری در مقطع دکترا و اینکه در میان هم دانشگاهی های خود در لندن ثابت کند ایران جزو کشورهای جهان اولی است نه جهان سومی، به بررسی مستندات موجود در کوه پوز پدری استان بوشهر پرداخت چون تصور می کرد که شایعات در این منطقه نباید بدون مبنا باشد.

بدیعه دشتی، پژوهشگر و کارشناس میراث فرهنگی است که چند سال پیش برای اثبات اینکه این منطقه اولین خشکی روی زمین است کارهای تحقیقاتی خود را با استفاده اسناد و مدارک موجود، شروع کرد.

در این راه از کتابخانه های معتبر دانشگاههای دنیا استفاده کرد اما استاد راهنما برای تاریخی که مورد نظر او بود وجود نداشت بنابراین باید به تنهایی تحقیق می کرد. در این بین کتاب اوستا به عنوان یکی از منابع کهن و قابل استناد در تحقیقاتش کمک خوبی بود.

بدیعی تا به حال ۷۰ دوره آموزشی را در رشته های مختلف گذرانده است از پیانو، گیتار و نقاشی گرفته تا باستان شناسی و برنامه نویسی برای کامپیوتر. چون سال ۵۲ جزو صد نفر اولی بود که برای برنامه نویسی کامپیوترهای ایران که به اندازه یک اتاق عظمت داشتند، استخدام شد.

پدری، جم و پردیس نام کوهی شگفت انگیز در بوشهر است

بدیعه دشتی اصالتا جنوبی است و نام فامیلش هم برگرفته از نام دشتستان است او که سالها درباره کوه جم در سی کیلومتری شمال شرق سیراف و سواحل شمالی خلیج فارس تحقیق کرده ، می گوید: محلی ها و ساکنان قدیمی دشتستان بزرگ به کوه جم، پوز یا پدری می گویند چون قله این کوه شبیه پوز است اما در کتاب اوستا از این منطقه به “ور جم کرد” نام برده می شود به همین دلیل نام جم نیز بر آن گذاشته شده است. اما یک پژوهشگر با استفاده از نام “پدری” که نام رسمی کوه و به معنی پارادایس یا بهشت اوستاست، واژه پردیس را برای آن انتخاب کرد به همین دلیل اکنون از واژه پردیس در کل کشور برای اماکن، مناطق حتی نام دختران نیز استفاده می شود.

دشتی کار بررسی تاریخ ایران را از سال ۱۹۸۰ تا کنون آغااز کرده و به این نتیجه رسیده که آغار تمدن بشریت و پیدایش زمین در منطقه ای به نام کوه پوز پدری یا جم در استان بوشهر است.

وی معتقد است که اولین بار نام منطقه بکر”جم” بر روی نقشه باستان شناسی سازمان میراث فرهنگی به عنوان قدیمی ترین منطقه پارینه سنگی ایران با شماره ۲۶ ثبت شده است.

نسل اول انسان هیچ وقت میمون نبوده است

دشتی معتقد است اینکه برخی می گویند نسل اول انسان شبیه به میمون بوده کاملا اشتباه است و این نظریه هیچ گاه به اثبات نرسیده است چون آثار موجود در کوه جم حاکی از وجود فسیل انسان در هزاران سال پیش است.

وی ادامه داد: در کتاب اوستا آمده است که نژاد آریا یعنی ایرانی در جنوب ایران امروز متولد شده و هرگز از جای مجهولی به جای مجهول دیگری کوچ نکرده است. برخی از افراد به دلایل گوناگون مقاله ها و مطالبی می نویسند و می گویند میمون ها از جایی دیگر به ایران آمده و همان جا زندگی کرده اند و تغییر شکل داده اند و متاسفانه نشریات هم آن را چاپ می کنند. اما همه این چرندیات با ارائه کردن مدرک و فسیل انسان نشان دهنده مردود بودن این نظریه است.

وی گزارش برخی از روزنامه های داخلی را درباره مهاجرت میمون ها به ایران را آرشیو کرده است.

بوشهری نام یک سناتور بوده است

استان بوشهر فعلی تا ۵۰ سال پیش دشتستان بزرگ نام داشت در آن زمان سناتوری به نام باقر بوشهری با استفاده از سمتش و آشناهایی که در مراکز دولتی داشت نام خود را روی استان گذاشت و از آن به بعد دشتستان، بوشهر نام گرفت. حتی سرگذشت تغییر نام این استان در کتاب های تاریخی شهر نیز آمده است.

وی بیان کرد: برای ثبت جهانی شدن این کوه تحقیق کرده ام اما شرط بر این است که در گام نخست ایران باید درخواست جهانی شدن این کوه را بدهد اما مسئولان سازمان میراث فرهنگی با وجود اینکه کشفیات زیادی در این کوه شده است و تاریخی بودن این منطقه نیز برای آنها اثبات شده هنوز اقدامی برای ثبت آن انجام نداده اند.

این محقق ادامه داد: در کنار کوه پردیس تپه های قدیمی نیز وجود دارد که متعلق به دوره جمشید است. اما غاری را که در نزدیکی کوه مشاهده می شود می توان اولین خانه دنیا نامید. بنابراین تحقیق روی این خانه مهاجرت ایرانی ها را کاملا رد می کند.

نزدیک ترین خشکی روی زمین به خورشید

قله این کوه که رفته رفته از ارتفاع آن کاسته شده، نزدیک‌ ترین نقطه کره زمین به خورشید، ‌است، زیرا در نزدیکی خط استوا بلندترین ارتفاع، قله همین کوه‌ است.

بنا به گفته بدیعه دشتی، حتی اورست حدود هزار متر از پوز پدری پائین‌تر است و یک قله مستقل جداگانه محسوب می‌شود.

او معتقد است که رشته کوههای زاگرس از همین کوه آغاز شده است به همین دلیل در اطراف آن می توان اولین دشت مسطح را مشاهده کرد.

دشتی با بیان اینکه فلات ایران دو و نیم میلیون کیلومتر بود اما یک میلیون کیلومتر آن در طول سالها از ایران گرفته شده است ادامه داد:  گسترش دشت های دیگر باعث شد تا آریایی ها برای اینجا نام دشتستان را انتخاب و در همان جا زندگی کنند.

این پژوهشگر مقیم انگلستان گفت: حدود یک کیلومتر از کوه پردیس از جنس سیلیس است. در زمانهای گذشته از این منطقه به عنوان آیینه ای برای دیدن سپاه دشمن در اطراف قله استفاده می شد.

وی گفت: از نظر فنی طبیعتا اثری از آیینه در روی این نقش های سنگین نمی توانسته به جای مانده باشد اما برای اثبات آن، باید گفت منطقه دارای معادن متعدد شیشه و فلزاتی مانند آهن و جیوه بوده و رستنگاه گیاهانی مانند کتیراست که از خشک شدن آن برای ساخت آیینه هم استفاده می شده است. اما جدا از آن، تنها صیقلی بودن این محدوده از کوه در ۲۷ هزار سال پیش به تنهایی می توانست وظیفه یک آیینه را داشته باشد.

مقبره مرموز شی هوانگ

“افسانه” با نام انگلیسی “Myth” و به چینی “神话” نام یک فیلم سینمایی به بازیگری “جکی چاون” است. این فیلم بیان گر این داستان است که باستان شناسی به نام “جک” وارد مقبره ی زیرزمینی پادشاهی به نام “چین شی هوان” شده و با “یو شو” شاهزاده ی کره ای که دو هزار سال پیش به عنوان یکی از همسران پادشاه چین شی هوان به چین آمده بود آشنا می شود. شاهزاده ی کره ای پس از مرگ “چین شی هوان” به همراه جسد او در مقبره زیرزمینی محبوس می شود. او به خاطر مصرف دارویی ویژه، عمر جاودان پیدا کرده و در مقبره زیرزمینی در انتظار ژنرال “منگ یی” که عاشق او بوده است، باقی می ماند. از آن جا که جک بسیار شبیه به منگ یی بوده شاهزاده یوشو او را به عنوان منگ یی شناخته و تصمیم به فرار از مقبره می گیرد، اما پس از آن که متوجه می شود جک همان مردی نیست که او در انتظارش بود در آخرین لحظه یپش از بسته شدن درب مقبره، با غصه به مقبره بازمی گردد تا در انتظار منگ یی باقی بماند.

این فیلم رمانتیک تنها یکی از ده ها فیلمی است که موضوع آن با مقبره زیرزمینی و ارتش سفالین پادشاه “چین شی هوانگ” ارتباط دارد. علاوه بر آن، فیلم های بسیار دیگری نیز ساخته شده اند که موضوع آن با داستان زندگی امپراتور “چین شی هوانگ” و یا مقبره و ارتش سفالین او ارتباط دارد.

چین شی هوانگ، نخستین امپراتور سلسله چین، کسی بود که بین مناطق مختلف این سرزمین پیوستگی ایجاد کرد و در سال ۲۲۱ پیش از میلاد امپراتوری چین را به طور رسمی پایه گذاری کرد . آرامگاه امپراتور چین، که در سال۲۱۰ پیش از میلاد در گذشت، در شهر “شیان” واقع در استان “شانشی” کنونی به همراه سربازان سفالی در سال ۱۹۷۴ میلادی کشف شد. این آرامگاه از سال ۱۹۸۷ در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد.

این امپراطور قدرتمند، با وجود جایگاه و قدرت بسیار گریزی از مرگ نداشت، وی که انتظار داشت پس از مرگش هم بر مردم حکمرانی کند دستور داد تا از همه دارایی هایش کپی برداری کرده و نمونه ی آن را با استفاده از سفال، برنز و جیوه بسازند تا پس از مرگش کل دارایی ساختگی او به همراهش دفن شود. این شبیه سازی حتی از چهره ی کل ارتش، خدمتگزاران، کوه، رودخانه و ستاره ها انجام گرفت و همگی پس از مرگ امپراتور به همراه وی دفن شدند.

مقبره “چین شی هوانگ” در سی کیلومتری شرق شهر “شیان” به مساحت ۵۶ کیلومتر مربع قرار دارد.

حفاری مقبره “چین شی هوانگ” که این روزها آن را “گنجینه سربازان خاموش” می نامند و در میان مردم با عنوان “ارتش سفالی” مطرح است، تاکنون به صورت دامنه دار انجام نگرفته است، چرا که مسوولین نگران آن هستند که به دلیل محدودیت امکانات فنی و تکنولوژی این مکان مرموز تخریب شود. بخشی از مقبره که گشایش یافته و ارتش سفالین آن نمایان گشته است هم اکنون برای بازدید عموم آزاد است. گفته می شود که این سربازان دارای رنگ بوده اند اما به دلیل کوتاهی در نگه داری از سیمای اصیل آثار، مواد رنگی پس از تماس با هوا به سرعت از بین رفته است، به همین سبب، هنوز حفاری گسترده در مقبره “چین شی هوانگ” شروع نشده است. با این حال، با استفاده از روش فنی سنجش از راه دور و دانش زمین شناسی، محدوده و ساختار مقبره زیرزمینی تشخیص داده شده است.

آن چه این روزها درباره ی چگونگی ساخت این مقبره گفته می شود بر اساس کتاب تاریخی “یاداشت تاریخ” نوشته ی “سی ما چیان” است که در سلسله “هان” می زیسته است. بر مطالعه این کتاب با ساختار و جزییات مقبره امپراتور چین شی هوانگ آشنایی بیشتر پیدا می کنیم.

از آن جا که دوره ی زندگی این نویسنده یک صد سال با زمان ساخت مقبره چین شی هوانگ فاصله داشته، توصیف جزییات مقبره از سوی او قابل اعتماد تر تلقی می شود.

او در یادداشت های خود آورده است: چین شی هوانگ چندی پس از تاجگذاری خود دستور ساخت مقبره زیرزمینی را صادر کرد. وی برای ساخت مقبره ۷۲۰ هزار کارگر را به کار گرفت. در جریان ساخت مقبره حادثه سیل پیش آمد که به سبب آن کانال تخلیه آب ایجاد شد.

از دیگر اطلاعاتی که در این کتاب به آن اشاره شده است جنس تابوت برنزی امپراتور است. سی ما چیان همچنین آورده است که تعداد فراوان لوازم و گنجینه به همراه امپراتور در مقبره دفن شده است و برای جلوگیری از سرقت، سامانه های خودکار پرتاب تیر در داخل مقبره طراحی و نصب شده است. روی سقف مقبره زیرزمینی اجرام آسمانی مانند ستارگان و ماه و خورشید طراحی شده و بر روی کف فضای جغرافیایی مانند کوه و رودخانه ایجاد شده است. رودخانه از جنس جیوه است و همچنین به منظور روشن نگه داشته شدن مقبره از شمع با چربی وال استفاده شده است.

در مقبره آثاری از آتش سوزی به دست آمده است. به همین سبب، پژوهش ها در باره عامل آتش سوزی در جریان است. “شیانگ یو” رهبر قیام کنندگان در سلسله “چین” مشکوک ترین فرد عامل آتش سوزی در این مقبره زیرزمینی است. چرا که این مساله قطعی است که او پس از تصرف شهر”شیان یانگ” پایتخت سلسله “چین” کاخ امپراتوری را به آتش کشانده است. لازم به یادآوری است که عمر این سلسله بسیار کوتاه بوده و تنها ۱۴ سال به طول انجامید.

مقبره زیرزمینی امپراتور چین شی هوانگ بسیار عظیم است اما تنها بخشی از آن یعنی ارتش سفالی که در حاشیه مقبره زیرزمینی قرار دارد، گشایش یافته است. هرچند رازآلود بودن این مکان بر جذابیت آن برای بازدید کنندگان افزوده است.

همه روزه ارتش سفالی چین شی هوانگ از ده ها هزار بازدید کننده پذیرایی می کند و آثار هنری و سینمایی بسیار در باره مقبره زیرزمینی چین شی هوانگ ساخته شده است. علاقه مردم به بازدید از این مقبره از بین نمی رود و تا روز باز شدن آن حتما به اوج می رسد.

چهره فرمانروای ۱۷۰۰ ساله پرو

بازو و پاهای این جسد با تصاویری از مار، رطیل و طرح‌های تخیلی با مهارت خالکوبی شده و در گور او، علاوه بر مقادیری اسلحه، جواهرات و یک تاج طلا، جسد یک دختربچه خردسال نیز یافت شده است. این دختربچه احتمالا به عنوان قربانی خفه و به درگاه خدایان آن زمان هدیه شده بود. کشف جسد بانوی کائو حاکی از این واقعیت است که مدت‌ها قبل از ظهور امپراتوری اینکا در پرو، یعنی همان تمدنی که به دست مهاجران اروپایی نابود شد، جامعه‌ای با تمدن و فرهنگ بسیار پیچیده در این سرزمین وجودداشت. مردم موچه که ساکن دره‌ای بیابانی بودند، با احداث شبکه‌های پیچیده آبیاری موفق به کشت انواع محصولات در این منطقه شدند و در زمینه ساخت اقلام سرامیک و زیورآلات طلا تبحر خاصی داشتند. بسیاری از این اقلام که با اجساد اعضای این جامعه دفن شده بود در طول زمان به تاراج رفته و تنها بخش ناچیزی از آن بر جای مانده است. بازسازی چهره بانوی کائو از روی جسد مومیایی شده او ۱۰ ماه به طول انجامید اما به نظر کارشناسان، شباهتی قابل توجه به چهره اصلی او دارد. این چهره در حال حاضر در موزه وزارت فرهنگ پرو به نمایش گذاشته شده اما قرار است بعدا در موزه های دیگر این کشور نیز برای بازدید نمایش داده شود.